جنبش می‌تو ایرانی که به‌دلیل تناقضات زیاد در بعضی از روایت‌ها و اختلافاتی که بین اعضای اصلی آن پدید آمده بود، در میانه‌های تابستان ۱۴۰۱ رو به فروپاشی گذاشت، در اواخر شهریور همان سال و پس از اتفاقاتی به‌واسطه فوت مهسا امینی رخ داد، کلا به حاشیه رفت.

ایام تعطیلات نوروز ۱۴۰۱ بود که سمیه میرشمسی، یکی از دستیاران کارگردان در سینمای ایران، به توئیتر آمد و روایتی از تعرض و بدخلقی شدید یکی از هنرپیشه‌های مشهور نسبت به خودش را منتشر کرد. آنچه را در روایت او آمده بود، نمی‌شد تجاوز یا چیزی شبیه آن نامید اما مساله قابل‌اغماض و ساده‌ای هم نبود.

آیا این بار اول است که تصویر بدون حجاب یک بازیگر ایرانی پس از انقلاب دیده می‌شود؟ خیلی از خانم‌های بازیگر ایرانی چه در داخل و چه در خارج از کشور با چنین پوششی دیده شده‌اند و بعد دوباره به کارشان در داخل ادامه داده‌اند.

دو نکته را فهمیدیم یا بهتر است گفته شود توانستیم به کسانی که انکار می‌کردند ثابت کنیم. اول اینکه جشنواره کن و البته رویدادهای دیگر هنری و سینمایی دنیا، برخلاف ادعای خودشان و تصور خیلی از داخلی‌های ما، صرفا براساس معیارهای هنری برگزار نمی‌شوند و جایزه نمی‌دهند. آنها کاملا سیاسی هستند. نکته دوم نقش‌آفرینی اصغر فرهادی به‌عنوان داور این رویداد بود.

این دوره از جشنواره کن برای ما ایرانی‌ها، از جهاتی کنجکاوی برانگیز است؛ اول اینکه فیلم «برادران لیلا» به کارگردانی سعید روستایی در این رویداد سینمایی حضور دارد و دیگر اینکه اصغر فرهادی یکی از داوران بخش اصلی جشنواره است.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، چنین تصوری وجود داشت که می‌توان حضور سینمای ایران در مجامع بین‌المللی را ابزاری برای جلب نظر مردم و به‌خصوص نخبگان سایر نقاط دنیا به کشور خودمان قرار داد.

فیلمی از سعید روستایی قرار است در جشنواره کن هفتادوپنجم به نمایش دربیاید؛ در بخش رقابتی آن؛ و نه حتی یک جمله خلاصه داستان از آن به هیچ زبانی منتشر شده نه یک کلمه لااقل عنوان کرده‌اند که موضوعش چیست.

چند سالی است که حجم زیادی از گردش پول سینمای ایران در شبکه نمایش خانگی جاخوش کرده است. شاید به خاطر همین است که این بستر نمایشی برای خیلی از بازیگران و کارگردان‌های سینمای ایران شیرین و جذاب است