بوعلی در خوارزم با دانشمندانی ازجمله‌ ابوریحان بیرونی و ابوسهل مسیحی و ابونصر عَرّاق معاشرت و مجالست داشت.

پیش از گشایش دارالفنون، امیرکبیر برای آموزش علوم و فنون جدید در این مدرسه، موسیو جان داود، مترجم اول دولت ایران را با در دست داشتن نامه‌ای از ناصرالدین‌شاه برای پادشاه اتریش رهسپار وین کرد.

ناصرالدین‌شاه در حالی به تخت سلطنت کشور بزرگی چون ایران تکیه می‌زد که هنوز به سن 18‌سالگی نرسیده بود و افزون بر سن کم و کم‌تجربگی، تحصیلات عمیقی نیز نداشت.

در بهار سال 1264ق / 1848م، دکتر ارنست کلوکه(2)، طبیب نامی فرانسوی به ایران آمد و پزشک دربار محمدشاه قاجار شد.

متاسفانه نام پزشک فرانسوی همراه ژنرال گاردان در تاریخ ثبت نشده است، اما گویا وی در ایران، درمانگاهی تاسیس کرده که مورد استقبال و توجه مردم قرار گرفته و در توسعه طب جدید در ایران تاثیر بسیاری داشته است.

در دوران فتحعلی‌شاه، به‌جای توجه به تربیت اطبای بومی و تشویق ایشان به آزمایش و مشاهده - چنانکه در 6-5 قرن نخست اسلام در ایران رایج بود - ورود پزشکان خارجی و اشتغال آنان در ایران فزونی یافت.

قدیمی‌ترین سند از حضور پزشکان خارجی در ایران دوران قاجار، برخلاف باور معمول، نه مربوط به دوران فتحعلی‌شاه و ورود هیات‌های رسمی دول اروپایی بلکه مربوط به زمان آغا‌محمد‌خان قاجار است و آن سند، یادداشت‌های گیوم آنتوان‌اولیویه1 (1814– 1756م) فرانسوی در سفرنامه 6جلدی‌اش است.