حتی می‌توان این رژیم زیبایی‌شناسی را تعمیم داد و از گونه‌ای ایدئولوژی زیبایی‌شناسی دولتی – از پس دول سازندگی و خصوصا اصلاحات- سخن گفت که منجر به این سازوکار شده است

در تاریخ سینمای جنون‌آمیز ایران، خانه‌ای روی آب پس از فیلم آب و آتش، دومین فیلمی است که قرائتی رادیکال از «زن وجود ندارد» را ارائه می‌کند.

محمدعلی سجادی بارها در آثار خود نشان داده علاقه خاصی به ظرفیت‌های دراماتیک و وحشت‌برانگیز جن، آل و روح دارد، اما این فیلم او به‌صورت خاص فاقد ایده جدیدی است.

فیلم سینمایی آب و آتش (1379) مجموعه‌ای از شذوذات و در زمان خود مورد انتقادهای شدید بوده است. خصوصا از این‌جهت که با وضع عمومی و اجتماعی جامعه ایرانی حتی جامعه امروز، تناسب ندارد و از پرده‌دری و بی‌پروایی کناره نگرفته است

فیلم مزاحم از آن دسته محصولات فرهنگی است که اصطلاحا فیلم‌های ویدئوکلوپی نامیده می‌شوند و جهت سرگرمی و تفنن جوانان برای آخر هفته‌ها ساخته می‌شد. در این فیلم شاهد پرداختن به یکی از دلمشغولی‌های جوانان و رسانه‌های زرد یعنی پیگیری زندگی خصوصی هنرمندان، ورزشکاران و سلبریتی‌ها هستیم.

فیلم سینمایی قرمز که وامدار ژانر نوآر نیز هست، تلقی جرم‌انگارانه از جنون و رویکرد حقوقی به جنون و نابسندگی‌هایش را نیز نشان می‌دهد.

فیلم اکسپرسیونیستی پرده آخر(1369) توانست در نهمین جشنواره فیلم فجر جوایز سیمرغ بلورین بخش‌های بازیگر نقش اول زن، بازیگر نقش دوم زن، بازیگر نقش دوم مرد، کارگردانی، فیلمبرداری، گریم، صدابرداری و طراحی صحنه و لباس را از آن خود کند.

جنون به‌معنای گسستن از عقل -به‌طور کلی- نیست، بلکه گسستن از عقلانیت متعارف و عادی است. ای‌بسا پیامبران یا حتی فلاسفه که مجنون و بی‌عقل شمرده شده‌اند حالی که تنها با عادات و مزاعم همگانی سازگار نشده‌اند.