وقتی از صداوسیما و درواقع تلویزیون صحبت می‌کنیم در مورد دستگاه‌های ارسال و دریافت امواج یا حتی دستگاه توزیع محتوا حرف نمی‌زنیم. به همین خاطر ساده‌انگارانه است اگر تلویزیون را صرفا به‌عنوان بستر توزیع محتوا بشناسیم.

وقتی از فضای مجازی صحبت می‌کنیم یک دنیا را توصیف می‌کنیم. نمی‌توان با یک کلمه درباره آن صحبت یا قضاوت کرد. مثل زمانی که از خانه بیرون می‌آیید و هزاران مسیر روبه‌روی شماست، می‌توانید انتخاب کنید و به جایی بروید که برای شما مفید است و می‌توانید به جایی بروید که مناسب‌ شأن شما نیست. جامعه می‌تواند همه‌چیز را جلوی ما داشته باشد. فضای مجازی نیز اینچنین است.

برنامه‌سازان تلویزیونی باید به این مهم فکر کنند که چگونه می‌توان کتاب را تبدیل به یک «مساله» کرد؟ اگر به این فکر کنند آنگاه بهره‌گیری از سلبریتی‌ها در زمینه فرهنگ‌سازی برای مطالعه خود به خود بدل به یک ایده ناکارآمد می‌شود.

باید قبول کرد که کتاب‌باز خارج از چارچوب‌های تعریف‌شده به دنیای کتاب قدم گذاشته است و موفقیت نسبتا خوب آن نشان می‌دهد اگرچه حضور چهره‌های معروف تا حدودی در جذب مخاطب موثر بوده اما باید دید آثار حضور آنها در برنامه و گپ‌وگفت درباره کتاب هم بر کتابخوان کردن مخاطبان‌شان اثر داشته است یا نه.

کتاب‌باز از جایی آسیب می‌خورد که مشکل اساسی کتاب و کتابخوانی ماست؛ یعنی تقدم کمیت بر کیفیت و عدم یک تصمیم قاطع برای اولویت‌بندی در این بخش مهم. ترویج کتابخوانی چند سالی است که یکی از شعارهای مهم وزیران ارشاد و مدیران صداوسیماست.

کتاب‌باز با معرفی کتاب‌های خشک و معمول که گاه در برنامه‌های تلویزیونی شاهدش بودیم فرق داشت و جدای از این برنامه تخصصی کتاب بود؛ برنامه‌ای برای عشق کتاب‌ها که حال‌وهوای متفاوتی هم داشت.

24 آبان‌ماه، روز اول هفته کتاب و کتابخوانی را به برنامه «کتاب‌باز» اختصاص دادیم. افراد مختلف در این گزارش باتوجه به حوزه تخصصی خودشان از مواجهه‌شان با این برنامه نوشتند و با ارائه راهکارهایی سعی داشتند از مسائلی بگویند که پیشنهادهای تازه‌ای را دراختیار سازندگان کتاب‌باز بگذارند.