هم ایرادات و اشکالات واضح است و هم اینکه نمی‌شود از کنارشان گذشت یا حل آنها را به آینده موکول کرد؛ اما مدت‌هاست که هیچ تغییر مثبتی رخ نداده و نمی‌دهد. چرا چنین است؟ چه کسی باید تغییر را مطالبه کند؟ با چه ابزاری می‌شود هسته سخت موانعی که بر سر راه اصلاح هستند را شکافت و آب روشن تغییر و تحول را جاری کرد؟ درباره این قضیه آمارگیری رسمی و فراگیری انجام‌نشده اما به‌طور شمی می‌شود ادعا کرد که بین تمام نهادهای بزرگ حاکمیتی یا حتی خصوصی و نیمه‌خصوصی ایران، دو مورد بیشتر از همه زیر ضرب نقد هستند و صف ناراضیان‌شان بزرگ‌تر از بقیه است؛ خودروسازی و صدا‌و‌سیما.