برادران لیلا
همانطور که حدس زده می‌شد «روستایی» «زن و بچه‌»اش را ساخت و فستیوال فیلم کن هم پذیرای حضور آن شد. او چند روز پس از این اتفاق با انتشار بیانیه‌ای در اقدامی عجیب و بامزه از فیلم خود دفاع کرد و نگذاشت اثر پیش از نمایش در فضای عمومی از خودش دفاع کند. این کارگردان در بخشی از یادداشتش نوشت: «فیلم من در رابطه با زنی‌ست که علیه جامعه مردسالار می‌جنگد».
شاید اگر روستایی حجم استقبال از متری شیش و نیم را تجربه نمی‌کرد، به مانند جعفر پناهی و رسول‌اف بار سفر از کشور را می‌بست، اما مسئله اینجاست که به نظر می‌رسد روستایی فیلمساز زیرزمینی نیست. روستایی می‌داند که اگر می‌خواهد سینمایش دیده شود، الان وقت خوبی برای حضور در اروپا نیست.
سکانس خاص قسمت نوزدهم پایتخت و کشمکش بهتاش و نقی بازخورد فرامتنی زیادی در جامعه داشته است.این سکانس در واقع تصویری از گفت‌وگو در خانواده ایرانی است. خانواده‌ای که به شعار گفت‌وگو و حل مسائل اعتقاد دارد، اما در عمل فرهنگ گفت‌وگو و تاب‌آوری اجتماعی را ندارد.
همه چیز مشخص و تکراری است. شاید هم بشود کلمه برنامه‌ریزی‌شده را برایش انتخاب کرد. هر سال یا گاهی دوسال‌یکبار یک خبر جعلی منتشر می‌شود و بعدش یک آهنگ از ساسی مانکن با موضوعات و ارجاعات روز می‌شنویم. بازی ساسی مانکن و گروه تبلیغاتی او تکراری شده است.
روزنامه اعتماد مدعی شد جواد نوروزبیگی، تهیه‌کننده «برادران لیلا» هم برای تولید و انتشار این فیلم به ۶ ماه حبس تعزیری محکوم شده است.
پدیده قاچاق در سینمای ایران عمر نسبتا طولانی دارد. اتفاقی که نخستین رگه‌های جدی آن را می‌توان در نیمه نخست دهه ۸۰ مشاهده کرد. زمانی که نسخه کامل و بدون سانسور فیلم «مارمولک» همزمان با اکران محدود آن، به بیرون درز پیدا کرد و به دست مردم رسید. ۲ سال بعد، فیلم «یک بوس کوچولو» در مسیر ارسال به جشنواره برلین، قاچاق شد و بیرون آمد. دو سال بعدش نیز «سنتوری» با آن سر و وضع، قاچاق شد و مهرجویی و تهیه‌کننده فیلمش را پیر کرد. 
شهرتی که «برادران لیلا» در نوروز۱۴۰۲ به دست آورد بیشتر مدیون کانالی است که برای معرفی و عرضه خودش انتخاب کرد؛ بیانیه‌های سیاسی داخل فیلم، باب طبع شبکه اجتماعی زیسته در فضای مجازی است و شتاب‌دهنده این شهرت هم متاثر از اتفاقات و حواشی‌ای بود که از مدت‌ها قبل و به واسطه عدم اکران آن به وجود آمده بود.
من قرار است درمورد فیلمی بنویسم که حتی دانلودش هم نکرده‌ام! بالاخره ۲۲ سال در مطبوعات نوشته‌ایم. وقتش نرسیده که یک بار هم به شیوه استاد پیش برویم؟ 
خانواده‌ای که سعید روستایی نشان داده، به گفته خودش روایتی از خانواده‌های ایرانی است. خانواده‌ای آشفته که هر روز در منجلاب اقتصادی و فقر غرق می‌شوند و چاره‌ای هم برای رهایی از بحران نیست. احترام در این خانواده تعریف نشده است و همه‌چیز به گردن وضع موجود میفتد.
سال‌هاست سینمای دنیا از نمادگرایی عبور کرده است. دیگر دنیای اینگمار برگمان و توت‌فرنگی‌های وحشی نیست که ساعت بی‌عقربه نشان بدهد و ملت بگویند وای این نماد ماجرای بی‌زمان و مکان است! قصه‌گویی اینقدر اثر دارد که نیاز به این همانی‌سازی دیگر نیست. روزگار پدر نماد «رئیس حکومت» و فلان خانواده نماد «جامعه» برای دهه ۷۰ سینمای ایران بود، برای فیلمسازی کهنه. 
اتفاقی که سال‌ها پیش برای «سنتوری» و سری اول «اخراجی‌ها» افتاده بود، برای «برادران لیلا» هم افتاد. پخش غیرقانونی فیلمی که روی پرده نرفته یا هنوز روی پرده است، معمولا باعث می‌شود که تعداد بسیار زیادتری از مخاطبان آن را ببینند.
برادران لیلا در فرانسه، ۷۰۷ هزار و ۸۴۲ دلار فروخت. اگر شاخص قیمت دلار در شرایط کنونی را ۳۶ هزار تومان در نظر بگیریم، متوجه می‌شویم که اکران این فیلم در فرانسه، ۲۵ میلیارد و ۴۸۳ میلیون تومان عایدی داشته است.  
مشکل فیلم «چپ، راست» مرتفع شده و این فیلم مشکلی بابت نمایش عمومی ندارد.
فیلمی از سعید روستایی قرار است در جشنواره کن هفتادوپنجم به نمایش دربیاید؛ در بخش رقابتی آن؛ و نه حتی یک جمله خلاصه داستان از آن به هیچ زبانی منتشر شده نه یک کلمه لااقل عنوان کرده‌اند که موضوعش چیست.
یادداشت