عظمت از نامش پیداست؛ شعرها و خاطرات و متن های بیشماری در وصفش گفته اند. دماوند را بلندترین کوه ایران، بلندترین آتشفشان آسیا و خاورمیانه می‌شناسند به بلندی نزدیک به شش هزار متر که پاهای استوارش را در بخش مرکزی رشته کوه البرز فرو کرده. ۱۸ سال پیش اثر طبیعی ملی شناخته شد و شش سال بعد، نامش در فهرست آثار ملی ایران نشست. ملک الشعرای بهار در قصیده دماوندیه دوم آن را اینگونه خطاب کرد:« ای دیو سپید پای در بند، ای گنبد گیتی ای دماوند» دماوند اما جایگاه ویژه‌ای در اساطیر ایران دارد، شهرتش از آنجاست که نقل می‌شود فریدون ( از شخصیت‌های شاهنامه) ضحاک را در آنجا به بند کشیده است. هنوز هم بعضی بر این باورند که ضحاک در آن زندان محبوس است و صدای ناله‌هایش را می‌شنوند. ناله اما شاید از خود دماوند است که از چند روز پیش خبر وقف بخشی از دامنه‌اش همه جا پیچیده. حالا همه ترک‌ها و زخم‌ها را بر صورت سیم‌‌گونش ‌می‌بینند، رنجش عیان شده. پنج مرداد خبر آمد سازمان اوقاف برای یک پلاک از یازده پلاک ثبتی، از دامنه تا قله، سند وقفی گرفته است. خبرها رد شد، تایید شد، تعدیل شد. اعلام شد سند مالکیت آخرین یال قله، به نام دولت صادر شد، بعدش گفتند این خبر هم درست نیست و حالا رییس سازمان محیط زیست می‌گوید وقف ۴۰۰ سال پیش اتفاق افتاده، آنهم برای ۱۰۰ هکتار از دامنه‌اش. این اخبار و گفته ها و شنیده ها هر چه که باشد یک حرف از همه مهمتر است و آن اینکه " دماوند برای همه مردم ایران است و بنام زدنی به غیر نیست" دماوند نشانه ای از غرور ملی ایرانی هاست از روزگاران دور تا به امروز دماوند، یادآور، سربلندی و افتخار ایرانی است و هیچ کس افتخار خود و وظنش را مخدوش نمیکند