ایمان عظیمی
اکنون که ۴۷ سال از برپایی نظام اسلامی در کشور ما می‌گذرد تعداد فیلمسازان زن روز‌به‌روز در حال افزایش است و برخلاف رژیم پهلوی استمرار دارد؛ اما با همه این تفاصیل، در بعد محتوایی و تماتیک سینمای پساانقلابی ایران در سال‌های اخیر کمتر شباهتی به دو دهه ابتدایی و حتی فاصله دهه ۸۰ تا نیمه اول دهه ۹۰ دارد.
در مرور نوزدهمین جشنواره سینماحقیقت با یک واقعیت تلخ مواجه می‌شویم؛ در بخش اصلی یا همان مسابقه ملی، خبری از بازخوانی و قرائت دوباره جنگ تحمیلی دوازده‌روزه، تحریم‌های ظالمانه و اتفاقات روز سیاسی نیست.
سینما در ایران به شکل نیمه‌صنعتی آن نه در دوران حکومت رضاخان، بلکه چندسال پیش از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ یعنی در نیمه دوم دهه بیست پا گرفت. در آن ایام هنوز فوتبال همچون سینما پدیده نوظهوری برای ایرانیان به‌حساب می‌آمد و به همین خاطر کمتر کسی به فکر توپ، تور و دروازه می‌افتاد.
اقباشاوی برخلاف طیف قابل توجهی از همکارانش مخالف تفکیک جشنواره به بخش‌های ملی و جهانی است ولی انتقال این رویداد به استان فارس و شهر شیراز را به علت بروز جنگ تحمیلی ۱۲ روزه منطقی می‌داند. ز
به فیلم‌های آمریکایی نگاه کنید؛ در بسیاری از آن‌ها انتقادات شدیدی به سیستم، پلیس (FBI)، رشوه‌خواری یا منفعت‌طلبی وارد می‌شود؛ اما درنهایت، یک قهرمان آمریکایی مشکل را حل می‌کند و راهگشا می‌شود. ما نیز باید به چنین دیدگاهی برسیم. اگر مشکلاتِ ملموس زندگی مردم را در فیلم‌ها نشان ندهیم و از بیان آن‌ها پرهیز کنیم، تا کی می‌توان ادامه داد؟
محمد عسکری، کارگردان در گفت‌وگو با« فرهیختگان» گفت: من بحث سبک‌های مختلف سینمایی به دو بخش فرم و محتوا تقسیم می‌کنم. دوست دارم در هر دو زمینه تجربه‌های متفاوتی داشته باشم. تکرار یک مدل خاص، چه در فرم و چه در محتوا، نوعی درجازَدَن است.
رضا مسعودی در گفتگو با «فرهیختگان» گفت: ما کل فیلم «اسفند» را با دو گوشی آیفون فیلمبرداری کردیم. علاوه‌بر آن، از تعریف‌های دوربین‌های دیگری هم استفاده کردیم که آن‌ها را هم خودمان جای‌گذاری می‌کردیم؛ مانند یک دوربین هندی‌کم و یک دوربین جاسازی‌شده در خودکار. تمام این مراحل فیلمبرداری را خودمان انجام دادیم.
انتقال جشنواره جهانی فجر به شیراز، اگر دوام و استمرار داشته باشد می‌تواند این شهر را با وجود امکانات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری موجود به‌عنوان آلترناتیوی در برابر تهران قرار دهد.
دلیل بدیمنی و بداقبالی سینا ولی‌الله را می‌توان با مرور کارنامه این برنامه‌ساز تلویزیونی-رادیویی شناسایی کرد و با بررسی آن به روند تاریخی شکست در میان شبکه‌ها و مجریان فارسی‌زبان خارج از کشور پی برد.
هدف سعودی تحت زعامت بن‌سلمان آن است که تا سال ۲۰۳۰ میلادی، وابستگی عربستان به فروش نفت را با ورود پرقدرت این کشور به بخش‌های خدماتی، صنعت سرگرمی، فوتبال و... کاهش دهد.
«نبرد پشت نبرد» نیز با شناختی که نسبت به کارنامه مؤلفش داریم حامل خصلتی اینچنینی است. این اثر، هجویه‌ای بر امر نمادین و تلاشی در جهت از میان برداشتن مرز میان سوژه و امر واقع است؛ به همین خاطر است که با عینک سینمای ژانر نمی‌توان ‌سراغ آن رفت و تکلیفش را با استفاده از یک‌سری عبارت کلی و قراردادی مشخص کرد.
ترانه سوغاتی و بازخوانی تقریباً بدون دردسر مهران مدیری از این اثر علامت‌های سؤال زیادی در اذهان بر جای می‌گذارد که یکی از آن‌ها عدم اجازه به ناصر چشم‌آذر به‌عنوان یکی از پایه‌های اصلی این قطعه برای بازخوانی مجدد در کنسرت‌های داخلی است.
هفته کتاب و کتابخوانی که از ۲۴ تا ۳۰ آبان شروع شده فرصتی برای بازاندیشی در جایگاه «خواندن» در زندگی ایرانیان است.
به‌جز جشنواره‌های «فیلم فجر»، «فیلم کوتاه» و «سینما حقیقت» باقی فستیوال‌هایی که در جغرافیای ایران برگزار می‌شوند خروجی چندانی در بخش کارگردانی، بازیگری، عوامل پشت‌صحنه و گروه پس‌تولید ندارند و در زنجیره پرتعداد جشنواره‌های داخلی نقش یک مصرف‌کننده صرف را بازی می‌کنند.
سینما به‌واسطه ضریب نفوذ بالای هوش مصنوعی در مسئله تولید و توزیع درست در میانه تحولات پارادایمیک قرار دارد. این امکان به‌شکلی کاملاً مصداقی با تأکید بر مسئله طراحی صدا آن را دگرگون ساخته و در ابعادی نظیر صداهای پس‌زمینه، ترکیب سطوح مختلف صدا و... تغییراتی اساسی به‌وجود می‌آورد.
1 2 3 4... 16
یادداشت