انیمیشن ایرانی
در سایه سرو داستان پدر و دختری است که در نزدیکی سواحل جنوب کشور زندگی می‌کنند. پدر به‌دلیل عوارض ناشی از جنگ دچار اضطراب پس از حادثه است و دخترش می‌خواهد او را ترک کند، ناگهان با ورود یک نهنگ به ساحل، داستان چرخش پیدا می‌کند و شخصیت‌ها در موقعیتی جدید قرار می‌گیرند.
گفت‌وگوی «فرهیختگان» با دو تن از انیمیشن‌سازان را می‌خوانید که درمورد رویه‌ها و موانع پیش‌روی تولید تا اکران انیمیشن در سینمای ایران گفتند. یکی از آنها حامد جعفری، مدیرگروه هنر پویا است که به گفته خودش سه انیمیشن‌ پرمخاطب سینمای ایران را ساخته است و دیگری محمد خیراندیش کارگردان «پسردلفینی» است.
در روز جهانی انیمیشن خوب است نگاهی به دنیای هنر انیمیشن در ایران داشته باشیم. انیمیشن در ایران هنوز تبدیل به یک صنعت نشده و دلایلی مختلفی برای آن وجود دارد. عدم توجه مسئولان و تصمیم‌گیران در عرصه کلان به این هنر و توانمندی آن و نگاه تحقیرآمیز به آن که انیمیشن را هنری سطح پایین و ساده و کودکانه قلمداد می‌کنند و متأسفانه این دیدگاه در عامه نیز وجود دارد باعث شده است تا علاوه بر دولتمردان و عموم مردم، فعالان این عرصه نیز خیلی فعالیت و هنرشان را جدی نگیرند.
انیمیشن جذاب و دوست‌داشتنی، هنری نیست که در یک شب و ناگهان پیشرفت کرده و به جایگاه امروزی دست‌یافته باشد. درطول تاریخ طولانی انیمیشن امروزی (کاری با سابقه متحرک‌سازی در قرون پیشین و اسبابی مانند زوتروپ و امثال آن یا حتی تصاویر روی کوزه شهر سوخته و دیوارنگاره‌های دوران غارنشینی نداریم) افراد بزرگی پا به عرصه تولید آن گذاشته‌اند که امروز شاهد ثمره تلاش آنها در سراسر جهان هستیم. افرادی که با هنرمندی و تلاش بی‌وقفه خود راه را برای نسل‌های بعدی باز و هموار کردند تا امروز نام آنها همراه با آثار بی‌نظیرشان، برای همیشه در خاطرات باقی بماند. بد نیست به برخی از این مشاهیر تاثیرگذار دنیای انیمیشن مروری داشته باشیم.
این جای خوشحالی دارد که صنعت انیمیشن‌سازی یا پویانمایی ما رشد خلاقانه‌ای را طی می‌کند. حالا می‌توان به جرات گفت که انیمیشن‌های ایرانی صرفا نقاشی متحرک ساده نیست.
انیمیشن ایران صنعتی نوپاست که پشتوانه هنری طولانی‌مدتی دارد. صنعتی که بزرگ‌ترین مشکل آن نداشتن متولی واحد و بی‌توجهی مسئولان به آن است. صنعتی که می‌خواهد درمقابل هژمونی دیزنی و پیکسار شروع به سخن گفتن کند اما بی‌توجهی‌‌ها باعث می‌شود که صدایش بازتاب زیادی نیابد.
انیمیشن هنر-صنعتی است که هر کشوری ندارد و یکی از شاخص‌های پیشرفت کشورها در دنیای امروز به‌حساب می‌آید.
با آنکه ضعف زیرساختی و شیوه‌های قدیمی و پوسیده، بلای جان سینمای امروز ایران است اما انیمیشن ایرانی با تلاش جوان‌های کشور به پیش می‌رود.
تولید انیمیشن در ایران از متوسط قیمت جهانی هم ارزان‌تر تمام می‌شود.
فعالان حوزه انیمیشن‌ بلندپرواز هستند و اگر از آنها حمایت شود می‌توان امید داشت که دیگر رویای ایرانی در داخل مرزهای کشور حبس نشود.
یادداشت