امین حسین پور
بازنده از همان قسمت اول مخاطب را مواجه کرد با جهانی که قرار نیست چندان گره‌ای به زمان و مکان داشته باشد. حسین‌پور سعی می‌کند جهان خودش را خلق کند. جهانِ بازنده برای آنکه بتواند لا مکانی و لا زمانی را تا حد ممکن پیش ببرد و از طرفی حلقه اتصالش با مخاطب را گم نکند، کد‌های مختلفی را درون اثر برای پوشش دادن این موضوع قرار می‌دهد. 
آیا واقعا تصور این است که استفاده بی‌دلیل از زبان انگلیسی و یا نمایش المان‌های اروپایی در یک اثر، آن هم وقتی مخاطب هدف کاملا ایرانی است، ممکن است موجب بین‌المللی شدن اثر شود؟
یادداشت