این چند روز، خبر تعطیلی دو برنامه سینمایی در رادیو را شنیدیم. به یک تیم علتش را گفتند، اما یکی دیگر را یک روز مانده به پخش گفتند قرار نیست دیگر این برنامه پخش شود. برنامه‌هایی که هر کدام مخاطبان خودش را داشت و می‌توانست چند ساعتی درمورد سینما و حواشی‌ای که پیرامون آن وجود دارد، صحبت کند و مخاطبان خودشان را در جریان آخرین اتفاقات این حوزه قرار دهند. سال گذشته بود که با نزدیک شدن به جشنواره فیلم فجر از لزوم و مهم بودن برنامه‌های سینمایی گفتیم که نبودن‌شان می‌تواند خسارت‌بار باشد. 

آنچه در بیانیه برایم مهم بود ابتدا بحث آگاهی‌بخشی و سپس نگاه به خانم‌ها به‌عنوان یک انسان و نه ابزار بود که شخص آزارگر بدانند کارهایشان عواقب دارد و برایشان رسوایی به همراه خواهد آورد.

قرار بود جشنواره‌ای داشته باشیم بدون حاشیه و موردپسند همه و البته با فیلم‌هایی امیدبخش و خداراشکر تقریبا در تحقق همه این اهداف به موفقیت حداکثری دست یافتیم و در مقایسه با دوره‌های قبل جز اعتراض چند رسانه و منتقد، صدای کسی بلند نشد و نه نهادی اعتراض کرد و نه نماینده مجلسی ناراحت شد و نه اصلا اتفاقی افتاد!

وقتی یک برنامه با قدمت ده‌ساله همچنان روی آنتن است نشان می‌دهد که مخاطب خود را بین علاقه‌مندان سینما پیدا کرده است. «سینمامعیار» برنامه‌ای است که هفتگی روی آنتن می‌رود و تقریبا به همه‌ جشنواره‌ها هم می‌پردازد.

در گزاره‌ای کلی می‌توان ادعا داشت که حاتمی‌کیا تنها فیلمسازی است که ادامه حیات فیلمسازی‌اش ارتباط تنگاتنگی با بازخورد مخاطب دارد و هر زمان که در برقراری این تعامل دوطرفه خدشه وارد شده، تاثیر منفی آن را در ادامه فیلم‌های وی دیده‌ایم.

با مقایسه فیلم‌های به نمایش درآمده در سی‌وهشتمین جشنواره فیلم فجر و رویکرد قابل توجه فیلمسازان در اهمیت خلق قهرمان می‌توان از این رویکرد به‌عنوان یکی از نقاط قوت جشنواره امسال یاد کرد.