امیر زائری
آفت «محتوا زدگی». آنقدر این محتوا در متن «بچه مهندس» پهن شده است که دیگر خود داستان کارکردش را از دست داده و اثری هم که ساخته شده قادر به رسوخ در درون مخاطب و مهم‌تر رسوب در درون او نیست.
«هیوا» در رسته فیلم‌هایی از ملاقلی‌پور قرار می‌گیرد که میان این زمان و دهه ۶۰، رفت‌وبرگشت می‌کند؛ فیلمی شبیه «سفر به چزابه» و «مزرعه پدری». ما با «هیوا» از دریچه نگاه عاشقانه یک زن، شیفته شخصیت حمید می‌شویم و شاید پیش خود تکرار کنیم که ‌ای کاش می‌شد ما هم مثل سکانس پایانی فیلم، دیوار کانال جنگی را بشکافیم و بار دیگر نظاره‌گر مردان دهه ۶۰ باشیم.
م نبض سینمای ایران منقطع و به سختی زده می‌شود. سینمایی درحال احتضار که بیشتر از سال‌های گذشته از مردم جدا افتاده و به خاطر همین است که قصه علی و مادرعلی انصاریان، پرمخاطب‌ترین داستان امسال جشنواره فیلم فجر بود و می‌تواند عنوان بهترین فیلم از نگاه مردمی را از آن خود کند.
یادداشت