امروز دانشجویان منعی برای حضور در دانشگاه و رفتن به آزمایشگاه و کارگاه‌ها ندارند، اساتید نیز باید به‌طور دائم در دانشگاه حضور داشته باشند و طبیعی است که در چنین شرایطی مشکلی از بابت انجام فعالیت‌های پژوهشی وجود نداشته باشد. البته آن دسته از دانشجویان که پروپوزال آنها به تصویب رسیده، حتی می‌توانند از خوابگاه هم استفاده کنند و این مهم کار را برای پیشبرد برنامه‌ها آسان می‌کند.

درحال‌حاضر برخی ساختارها در کشور وجود دارند که خروجی مطلوبی ندارند؛ بنابراین اگر این معاونت نیز خروجی مطلوبی نداشته باشد نمی‌توان امید چندانی به آن داشت. معتقدم اگر به‌صورت ویژه و متمرکز در وزارت علوم روی این حوزه کار شود می‌توانیم تا چند سال آینده تحرکات خوبی را در دانشگاه‌ها در حوزه فناوری و نوآوری شاهد باشیم.

اگر دولت بتواند کارهای‌ تسهیل‌گری انجام بدهد، یعنی در بحث مالیات‌ها، معافیت‌هایی ایجاد کرده و دریافت مجوزهای تولید را آسان کند، قطعا معضل پیچ‌وخم‌های بروکراسی اداری را حل خواهد کرد.

متاسفانه هنوز مبنای جذب اساتید در دانشگاه‌های کشور براساس تعداد مقالات به‌چاپ‌رسیده آنهاست و توجهی به پتنت یا شرکت‌های دانش‌بنیانی که توسط اساتید اداره می‌شود، صورت نمی‌گیرد. قطعا چنین بستری نمی‌تواند زمینه‌ساز ایجاد تحول در دانشگاه شود.

قاطع بودن، مدیر بودن، داشتن اشراف کامل روی فضای آموزش عالی، در جریان چالش‌های موجود بودن و... از پیش‌نیازهای هر فردی است که می‌خواهد به‌عنوان وزیر انتخاب شود، اما به‌عنوان فردی که هشت سال در دانشگاه سابقه کاری دارم، ‌باید بگویم که ما با مسائل مختلفی در جامعه آکادمیک روبه‌رو هستیم که برای رفع آنها، وزیر باید در وهله اول این مشکلات را درک کرده و برای حل آنها راهکارهای عملی داشته باشد.