براساس «قاعده حفظ نظام» در مبانی فقه سیاسی امام‌خمینی(ره)، برهم‌زدن نظم موجود و انقلاب کردن، زمانی جایز است که امکان ارائه و تحقق نظم عالی‌تر، منطقی و معقول باشد. بنابراین، انقلاب تنها در معنای تحول تکاملی آن قابل‌پذیرش است و هر نوع انقلابی که منجر به برهم‌زدن نظم موجود هرچند فاسد(!) شود، اما نظم نوین متکاملی را محقق نگرداند، ارتجاع تلقی شده و مذموم است!

امام عصر ۲۵۰ ساله استسباع تاریخ ایران را پایان دادند. این عصر دوران ترسیدگی ما دربرابر غرب بود. امام جامعه ما را متحول کرد و یک جامعه مرعوب غربی‌ها را مبدل به جامعه شجاع و دارای عقلانیت حداکثری کرد. تحول بزرگ امام، خروج جامعه ایران از یک انسداد بزرگ تاریخی بود.

در این دو دهه اخیر نتیجه این خودباوری را در پیشرفت‌های علمی کشور می‌بینید، در ظرفیت‌های مختلفی که در کشور ایجادشده و حس اعتمادبه‌نفس و ما می‌توانیم است که شاهد هستید چه بروز و ظهورهایی داشته است. اینها بخشی از آن اقدام تحول‌ساز و تحول‌آفرینی است که حضرت امام(ره) داشتند و نشان دادند.

پرداختن به امام از منظر تحول و پرداختن به تحول از دریچه امام و استفاده از عبارت «امام تحول»، بابی را برای مباحث اندیشه‌ای می‌گشاید. این اتفاق اهمیت تحول و نوآوری در منظومه مفاهیم اسلامی و اهمیت شخصیت امام در مطالعات نوآوری را نشان می‌دهد.