اصلاح طلب
نگاه فانتزی به سیاست آنجا روی ناخوش خود را نشان می‌دهد که دیگر جایی برای جبران نیست. برخی از چهره‌های اصلاح‌طلب اصرار دارند واقعیت‌های بین‌الملل را انکار کنند و با اصرار افراطی بر مذاکره با غرب با هر قیمت، کشور را به ورطه تحقیر بکشند.
تا اینجا به نظر می‌رسد اصلاح‌طلبان بر انتشار لیست واحد اتفاق‌نظر دارند؛ اما در مورد سرلیست انتخاباتی تصمیمی نگرفته‌اند و از آن طرف هم اصول‌گرایان همچنان در حال درک دقیق‌تر انتخابات برای چینش و تنظیم لیست هستند.
در روز قدس (اواخر شهریور ۸۸) که عده‌ای همزمان با راهپیمایی ضدصهیونیستی در تهران، شعار نه غزه نه لبنان سر دادند، رابرت گیتس وزیر دفاع وقت آمریکا (رئیس اسبق سازمان سیا) ضمن سخنانی گفت: «در حال حاضر به دلیل شکاف‌های عمیق در ایران پس از انتخابات، تحریم مؤثرتر از گذشته است.
متاسفانه تعدادی از سربازان رسانه‌ای اسراییل پیش از این توسط رسانه‌ها و صفحات وابسته به مدعیان دموکراسی و گذار و حتی اصلاحات ساختاری برکشیده و حمایت شده بودند و حالا همین رسانه‌ها و نیروها مسئولیت بیشتری در مرزبندی با حامیان تجاوز به میهن دارند و هنوز در این زمینه ملی و شفاف عمل نکرده‌اند. جنگ دو طرف دارد و نه سه طرف؛ و در مرزبندی با وابستگان به متجاوز نباید تعارف و ابهام داشت.
اظهارات الیاس حضرتی، رئیس شورای اطلاع‌رسانی دولت نیز در این زمینه قابل‌توجه است. او در دیدار با رئیس قوه قضائیه اعلام کرد از جمعی از روزنامه‌نگاران و روشنفکران خواسته فهرستی از زندانیان سیاسی در اختیارش قرار دهند و در نهایت توانسته‌اند تنها سه نفر را شناسایی کنند که حضرتی نیز دو نفر به آن اضافه کرده و تعداد را به پنج نفر رسانده است.
به‌دنبال ادعای واکنش‌برانگیز ترامپ، برخی چهره‌های سیاسی در ایران با نگاهی خوش‌بینانه، این ادعا را فرصتی برای مذاکره مستقیم با آمریکا تلقی کرده‌اند. این واکنش‌ها، هرچند ممکن است از دغدغه برای منافع ملی یا پرهیز از تنش نظامی سرچشمه گرفته باشد، اما قابل نقد است.
سیدحسین شهرستانی، جامعه‌شناس چندان نگاه مثبتی به وضعیت سیاسی کنونی ندارد و آن را بی‌ایده و نامنسجم می‌داند. او می‌گوید در نظام سیاسی کنونی ابهامات زیادی در تصمیم‌گیری‌ها وجود دارد و چهارچوب‌ها نیز مشخص نیست.
روز پنجشنبه، افرادی منسوب به حزب مجمع ایثارگران، مقابل دانشگاه تهران تجمع کردند. در میان افکار عمومی حواشی این تجمع چندان مورد توجه قرار نگرفت، حتی انتشار تصاویری توسط رسانه‌های فارسی‌زبان که تلاش داشت، جو اطراف دانشگاه تهران را امنیتی و ملتهب نشان دهد هم نتوانست واکنش افکار عمومی را به این اتفاق برانگیزد.
 در شرایطی که میان مقامات ارشد کشور یک صدای واحد در تقابل با سیاست‌های تقابلی دولت ترامپ به گوش می‌رسد، برخی رسانه‌های داخلی، چه در جناح اصلاح‌طلب و چه در میان مخالفان دولت، به‌گونه‌ای رفتار کرده‌اند که گویی ایران با یک شکاف حاکمیتی جدی مواجه است.
لاریجانی حالا بر سر یک انتخاب است؛ راهبردی به سیاست نگاه کند و آن سه ویژگی را در خود احیا کند یا کار سیاست را به تکنیسین‌هایی بسپارد که فکر می‌کنند با توییت در مورد ارتفاع گرفتن و نقشه‌ اسنپ و... می‌توان انتخابات را برد. 
این روزها اما دوباره جدال گفتمانی درباره دوقطبی کردن فضای سیاسی اوج گرفته است. بخش زیادی از این نزاع اما درون جریان اصولگرایی در مواجهه با دولت جدید شکل گرفته است و البته هنوز هم ادامه دارد. 
قهر جواد ظریف با دولت پزشکیان خیلی زودتر از آنچه فکر می‌شد تبدیل به اولین چالش سیاسی دولت چهاردهم شد. گویا او معتقد است انتخاب‌های نهایی رئیس‌جمهور برای کابینه تفاوت زیادی با نظرات شورای راهبردی دارد.
سعید آجورلو در توییتی نوشت: فاصله سال‌های ۹۶ تا ۱۴۰۳ در ۷ استان رای اصلاح طلبی تبدیل به اصول گرایی شده و در یک استان چرخش به سمت اصلاح طلبان بوده. به عبارتی اصلاح طلبان ۷ استان را از دست داده و یک استان به دست آوردند. 
روز گذشته نیز یکی از مجری - کارشناسان برنامه گفت‌وگوی سیاسی آقای پزشکیان، به شکل عجیبی مطالبی را مطرح کرد که موجب تحریک و ترغیب ظریف و اتخاذ مواضع تند از سوی وی و در نتیجه اقدام برای بازسازی دوقطبی ۱۳۹۲ شد.
۸۰ نفر برای انتخابات ریاست‌جمهوری نام‌نویسی کرده‌اند که بخش عمده آنها به لحاظ سیاسی اصولگرا، ۷ نفر با گرایش مستقل و مابقی نیز اصلاح‌طلب هستند. فرهیختگان سوابق این افراد را بررسی کرده است.
1 2 3
یادداشت