احسان زیور عالم
مطلع شعری که ۴۵ سال پیش در انتهای یک نامه‌ نگاشته می‌شود و پس از ارسال، فراموش ذهن نگارنده می‌شود. ۴۵ سال زمان لازم بود تا صاحب شعر بار دیگر با ابیات خود روبه‌رو شود.
طی دو سالی که صفحه بایگانی با فرازونشیب‌هایش به لطف روزنامه «فرهیختگان» منتشر شده است، براساس وضعیت زمانه یا منبعث از رویدادهای تقویمی، تلاش شده است گوشه‌ای از تاریخ هنر و فرهنگ پساانقلاب بازخوانی شود؛ این مهم موجب نوعی پراکندگی تاریخی و مهم‌تر از همه دور شدن از یک اسلوب شود، اسلوبی که در پس آن صرفا تاریخ‌نگاری رویدادها نباشد؛ بلکه تلاش شود شمایی از یک وضعیت فرهنگی پیوسته ارائه شود.
یادداشت