آمنه اسماعیلی
نوشتن یکی از ابزارهای ثبت و برون‌ریزی اطلاعاتی و احساسی در هر فرهنگ است که با یادگیری آن گاهی افراد بخشی از تاریخ را هم به روایت راویان شخصی می‌نگارند، گاهی در خلق آثار هنری مکتوب مثل شعر و نثر ادبی و داستان موثرند و گاهی یک فن ژورنالیستی در ارائه‌ سویه‌های مختلف وقایع و اخبار است و کارکردهای زیادی که توضیح آن در این مقال نمی‌گنجد و مورد بحث ما نیست.
من یک معلم ادبیات قراردادی ساده‌ام که وابسته شده‌ام به زلالی چشم‌هایی که صبح‌به‌صبح برایشان بخوانم: «رنگ شب بی‌حوصله شهر پریده ‌ست/ صبحی به همین سادگی از راه رسیده ‌ست».
یادداشت