آراز مطلب زاده
از انتشار نخستین اپیزود از سریال «افعی تهران» تا به امروز یک عنوان داغ در جمع‌های مجازی و حقیقی روان‌درمانگران، دانش آموختگان روانشناسی و حتی آنهایی که تجربه روان‌درمانی دارند، درحال تکرار است و آن عنوان چیزی نیست جز «اتاق تراپی افعی تهران».
فیلم «مغز استخوان» از آثار بازمانده از یکی از جشنواره فجرهای سال اخیر، چند روزی می‌شود که به‌صورت آنلاین در پلتفرم‌ها اکران شده است.
داریوش مهرجویی در دهه ۷۰ شش فیلم تحت عناوین بانو، سارا، پری، لیلا، درخت گلابی و میکس ساخت که از این ۶ فیلم تمرکز من بر سه فیلم سارا، پری و لیلا خواهد بود.
هنوز زمان دور و درازی از سال‌هایی که صداوسیمای جمهوری اسلامی بخشی از زیست روزمره مردم ایران بود، نمی‌گذرد. اگر کمی حافظه خود و خاطرات دو دهه اخیر را مرور کنیم به‌راحتی تصاویری از گذشته را بازیابی خواهیم کرد با رنگ‌وبویی آغشته به خاطراتی که تلویزیون برای ما ساخته بود.
فیلم «مثلث اندوه» (۲۰۲۲) ساخته روبرت اوستلاند را می‌توان محصول ترکیب شدن دو ایده دانست.
فیلم «هوک» در رسانه‌ها به‌عنوان اثری برآمده از «سینمای اقلیمی» یادشده است. اما تماشای فیلم، این گزاره را صریحا نفی می‌کند. اگر به‌دنبال تماشای فیلمی از این دست هستید، قطعا فیلم هوک را نبینید.
علاقه‌مندان به قلم و سینمای مارتین مک‌دونا یقینا با نبوغِ وی در قصه‌گویی آشنا هستند. از نبوغی حرف می‌زنم که در پرداخت روایی همیشه مخاطب را شگفت‌زده می‌کند و به‌واسطه بدعت و خرق عادت، التذاذ هنری برای تماشاگر به‌بار می‌آورد.
یکی از رویکردهای درمانی نوین که امروزه در تشخیص و درمان اختلالات روانی بزرگسالان و حتی کودکان پررنگ شده است، «درمان مبتنی بر ذهنی‌سازی» نام دارد.
شکاف بیشتر بین نسل جدید و تریبون‌های رسمی فرهنگی که سینما برجسته‌ترین آنهاست رفته‌رفته می‌تواند منجر به سوق دادن این نسل به ورطه‌های غیرقابل بازگشتی بشود که پیش‌لرزه‌های آن این روز‌ها در خیابان و فضای مجازی قابل مشاهده است.
یادداشت