از انتشار نخستین اپیزود از سریال «افعی تهران» تا به امروز یک عنوان داغ در جمع‌های مجازی و حقیقی روان‌درمانگران، دانش آموختگان روانشناسی و حتی آنهایی که تجربه روان‌درمانی دارند، درحال تکرار است و آن عنوان چیزی نیست جز «اتاق تراپی افعی تهران».

«آپاراتچی» فیلمی نیست که کسی بتواند از آن بدش بیاید. حتی اگر این فیلم عده‌ای سینه‌چاک تمام‌عیار نداشته باشد، حتما خیلی‌ها هستند که با فضای نمکین آن ارتباط خوبی پیدا می‌کنند و فیلم را صمیمانه دوست دارند.

چند جوان قرار است شبی را در عروسی دوست خود بگذرانند و سودای یک شب پر از بزن‌وبکوب، رقص، آواز و مست و منگی را در سر می‌پرورانند اما وقتی با شکل و شمایل رسمی و خانوادگی عروسی مواجه می‌شوند، تصویر رویایی‌شان از شب فرومی‌پاشد.

 تماشای تمساح خونی بیش و پیش از آنکه منجر به طرح مباحثی درباره خود فیلم بشود این پرسش مهم را به ذهن متبادر می‌کند که اساسا چرا جشنواره فیلم فجر به چنین وضعیت اسفباری رسیده که یک فیلم حداقلی می‌تواند اینچنین وجد فروخفته مخاطب را تحریک کند؟

چه کسی گمان می‌کرد پس از تقدیر تراژیک «خانه پدری» (1389) و قتل فیلم «کاناپه» (1395) و سریال «هشتاد و هفت متر» (1400-1396) کیانوش عیاری به سراغ ساخت فیلمی مثل ویلای ساحلی برود؟

«بلوط پیر» تاییدی است بر آن گزاره معروف فلسفی/ روانکاوانه که «وقتی حقیقت بر صورت سخت واقعیت برمی‌خورد، پناهی نمی‌ماند جز خیال.» از همین روی شاید بتوان با سویه‌های پررنگ رومانتیسم در آخرین تقلای سینمایی پیرمرد سوسیالیست همدلی کرد.

با هوشنگ گلمکانی که در آستانه هفتادسالگی تازه از پشت میزنقدنویسی برخاسته و پشت دوربین ایستاده، درباره آهو صحبت کرده‌ایم. از مسیری که او طی کرد و درنهایت به آهو رسید.

انسان‌های جهان کریستین پتزولد همواره تمنای عجیبی به بازیابی برش‌هایی از گذشته‌شان دارند. در داستان‌های او همیشه چیزی در گذشته مفقود شده و اکنون شخصیت‌های وی به مدد همان امر مفقود در گذشته است که ساخته می‌شوند و برای مخاطب جذابیت دراماتیک پیدا می‌کند. از همین رو همیشه در نخستین مواجهه با شخصیت‌های پتزولد غالبا انسان‌هایی را می‌بینیم که انزوا، سردی و سکوت در جزء‌به‌جزء رفتارهایشان مشهود است.

تجربه تماشای مجدد فیلم «تصور» به کارگردانی علی بهراد مرا در این ایده‌ام که ساختار روایی فیلم رویاگون است، کاملا مصمم کرد. تصور درباره پسر راننده جوانی است که زنی را دوست دارد اما بنا به دلایلی در نزدیک شدن به آن زن و در به‌دست آوردنش ناتوان است، بنابراین او چهره معشوق را از جهان واقعی به عاریت می‌گیرد تا با آن چهره به رویاپردازی پناه ببرد و این رویاپردازی‌ها جزئیات مهمی را برای ما فاش می‌کنند.

آثار مهرجویی و پایان‌بندی‌های او را قیاس کنید با پایانی که برای خود او رقم خورد. پایانی جنایتکارانه و مملو از خشونت و قساوت! با اخباری مبنی‌بر بریدگی گلو، شکستن استخوان‌ها و خون جاری در اطراف جسد. کدام یک از این تصاویر را در خود آثار مهرجویی دیده‌ایم؟

فیلم «مغز استخوان» از آثار بازمانده از یکی از جشنواره فجرهای سال اخیر، چند روزی می‌شود که به‌صورت آنلاین در پلتفرم‌ها اکران شده است.

داریوش مهرجویی در دهه 70 شش فیلم تحت عناوین بانو، سارا، پری، لیلا، درخت گلابی و میکس ساخت که از این 6 فیلم تمرکز من بر سه فیلم سارا، پری و لیلا خواهد بود.

هنوز زمان دور و درازی از سال‌هایی که صداوسیمای جمهوری اسلامی بخشی از زیست روزمره مردم ایران بود، نمی‌گذرد. اگر کمی حافظه خود و خاطرات دو دهه اخیر را مرور کنیم به‌راحتی تصاویری از گذشته را بازیابی خواهیم کرد با رنگ‌وبویی آغشته به خاطراتی که تلویزیون برای ما ساخته بود.

انکار نمی‌کنم که آماده تماشای اثری امیدوارکننده از دارن آرنوفسکی بودم. پس از تجربه تماشای فیلم پرهیاهو و پرمدعا اما خالیِ «مادر»(2017)، به نظر می‌رسید فیلم «نهنگ»(2022) با توجه به خط اولیه داستانی‌اش، نوعی بازگشت باشکوه برای آرنوفسکی محسوب شود.

فیلم «مثلث اندوه» (2022) ساخته روبرت اوستلاند را می‌توان محصول ترکیب شدن دو ایده دانست.