وقتی درباره محسن چاوشی صحبت می‌کنیم درواقع در چنین وضعیتی قرار می‌گیریم؛ یعنی نه کلاسیک است و نه پاپ. از طرفی به استیل و صدای خواننده و فضای موسیقی توجه می‌کنیم و می‌بینم که فضای موسیقی پاپ است. . اما وقتی به اشعار توجه می‌کنیم می‌بینیم اشعار کلاسیک و پرمغز ادبیات ایران انتخاب شده است که هیچ ارتباطی با فضای موسیقی پاپ ندارد.

من کارهای جدید او را نشنیدم و چیزهایی که شنیدم عمدتا اشعاری بوده که از شهریار، حضرت مولانا، عراقی و وحشی بافقی بوده است. بسیار دوست داشتم و لذت بردم و به‌خاطر اینکه شناخت خوبی از موسیقی ایرانی دارد همنشینی او با خوانندگان موسیقی ایرانی کم‌تاثیر نبوده است.

چاوشی حتما می‌تواند در دنیای موسیقی ماندگار شود و تعداد این ترانه‌ها را بیشتر از اینها کند به شرطی که به چاه «به‌به» و «چه‌چه» افراطی نیفتد و قید مولوی بودن را بزند و به همین محسن چاوشی بودن اکتفا کند. آقای محسن چاوشی عزیز! لطفا فقط برایمان بخوان.