مذاکرات سعدآباد
آقای روحانی علاوه‌بر آنکه در اقناع مخاطب عمومی کار سختی دارد برای تاریخ‌پژوهی هم کار درخوری ارائه نکرده است.
در برهه‌هایی از تاریخ پس از انقلاب دولت‌های مستقر در ایران با خوش‌بینی سیاست خارجه کشورهای اروپایی را از سیاست خارجه آمریکا مستقل قلمداد کرده و در عرصه ارتباطات دیپلماتیک، به‌دنبال تحقق استراتژی اروپای منهای آمریکا بودند.
آنچه از خاطرات منتشرشده حسن روحانی در نشریه «آگاهی نو» به چشم می‌آید، آن است که مسیر و رویکرد مذاکراتی او و تیم مذاکره‌کننده‌اش و توافق‌های انجام شده در «سعدآباد» و «پاریس» موفق و قابل‌دفاع بوده و در سوی مقابل دلایل شکست این مذاکرات خارج از عملکرد روحانی در دو عامل است؛ اول پیروزی محمود احمدی‌نژاد در انتخابات سوم تیر ۸۴ و دوم عدم‌حضور آمریکا در مذاکرات هسته‌ای.
بعضی‌ها اسم عقلانیت و عقل را می‌آورند اما منظورشان ترس، انفعال و فرار از مقابل دشمن است درحالی که فرار کردن و ترسیدن، عقلانیت نیست. ترسوها حق ندارند اسم عقلانیت را بیاورند.
یادداشت