چند روز گذشته رئیس‌جمهور، قانون اصلاح قانون تاسیس و اداره مدارس و مراکز آموزشی و پرورشی غیردولتی که در جلسه علنی ۲۱ اسفند ۱۴۰۲ مجلس شورای اسلامی به تصویب رسیده بود را طی نامه‌ای به رضامراد صحرایی، وزیر آموزش‌وپرورش ابلاغ کرد. براساس این قانون، مرجع سیاستگذاری مدارس و مراکز آموزشی و پرورشی غیر‌دولتی، شورای عالی آموزش‌وپرورش تعیین شده است.

رئیس سازمان ملی پرورش استعدادهای درخشان: تعداد دانش‌آموزان دهک یک تا چهار در مدارس سمپاد ۴۵ درصد رشد داشت و ۱۵۰ میلیارد تومان اعتبار برای ثبت‌نام این دانش‌آموزان نیاز داریم.

عملکرد مدارس غیردولتی موضوع سوال مجلس از وزیر آموزش و پرورش خواهد بود و قرار است آقای صحرایی برای پاسخ به سوال نمایندگان به مجلس بیاید.

صحبت‌های دیدار روز گذشته رهبر انقلاب با معلمان هم به‌وضوح از چند محور اصلی تشکیل شده بود که جزئیات آن محورهای اصلی هم بیش از هرچیز دیگری به عدالت آموزشی ربط پیدا می‌کرد. 

در حوزه آموزشی به‌رغم تلاش‌های جمهوری اسلامی در ۴۰ سال اخیر از لحاظ کمی عدالت آموزشی به‌شکل مناسب ایجاد شده است.

امروز از وضعیت دولت روحانی در برخی شاخص‌های اجتماعی در چند سالی که اجراییات کشور را برعهده داشته است، می‌نویسم. جداولی که نتایج آنها آه افسوس بر لب می‌نشاند و نشانی از امید در آنها نیست و نشان می‌دهد این دولت، شاید مثل قبلی‌ها، نه‌تنها در اقتصاد و سیاست و فرهنگ و... بلکه در مسائل اجتماعی هم آورده‌ای نداشته و عایدی‌اش برای خود و مردم همان تقریبا هیچ معروف بوده است!

در این فضای ملتهب و هیجانی که با تبلیغات این افراد ایجاد شده است، ماهرترین‌ها هم ترجیح می‌دهند به وضع موجود تن دهند و انتخاب رشته و آینده‌شان را به این افراد بسپارند و خودشان شانه خالی کنند.

عدم پوشش سراسری اینترنت، عدم دسترسی تعداد بالایی از دانش‌آموزان به ابزار لازم، یعنی گوشی هوشمند تلفن‌همراه یا تبلت و...، عدم آموزش لازم برای استفاده از این سامانه خصوصا در مناطق کمتربرخوردار و... همه مشکلات و مصائبی بود که به این سادگی‌ها با دستی به سر و روی خود سامانه شاد کشیدن مرتفع نمی‌شد و نشده است.

کارشناس آموزشی گفت: در این شیوه بازگشایی که الان می‌بینیم هیچ شرایط کرونایی را لحاظ نکردند و به این مسائل توجه نکردند، من هم می‌گویم نکند به‌خاطر همین مدارس غیردولتی باشد.

دولت‌های احمدی‌نژاد و روحانی رکورددار قلع و قمع مدارس دولتی و رشد مدارس غیردولتی هستند.

دانشجویانی که از نظر وضع درآمدی جزء طبقه مرفه محسوب می‌شوند، شش برابر بیشتر از فقرا و محرومان از ظرفیت دو دانشگاه بزرگ کشور بهره برده‌اند.

عادل برکم گفت: درمورد شهریه الان چند سالی است که مدارس خصوصی یا غیردولتی با یک راه دررویی بالاتر از سقف مصوب شهریه می‌گیرند و آن فعالیت‌های فوق‌برنامه است. در مدرسه غیردولتی درصد زیادی از شهریه و تفاوت‌شهریه‌ای که بین مدارس است مربوط به فعالیت‌های فوق‌برنامه است.

نادری گفت: بسیاری از این غیرانتفاعی‌ها و مدارسی که پولی اداره می‌شوند، بنگاه‌های اقتصادی هستند. این افزایش‌های شهریه در همان راستای بنگاه اقتصادی است. باید قبل از هرچیزی به‌عنوان بنگاه اقتصادی به اینها نگاه کرد. اساسا این را با نگاه نولیبرال باید دید.

برکم گفت: به نظرم دولت یا مجموعه‌ای که در آموزش سیاستگذار هستند، مدارس را تعمدا متنوع می‌کنند تا اعتراض عمومی به کیفیت مدارس را کم کنند.

مدارس غیردولتی برای جذب دانش‌آموزان و ادامه حیات خود، دریافت شهریه‌‌های سنگین و موضوعاتی از این دست نمی‌خواهند بازارشان را از دست بدهند و از رقیبانی که روز‌به‌روز از راه می‌رسند، جا بمانند. اینجا و در این روند، سرمایه هدف را توجیه می‌کند!