محمدسرور رجایی روی دیگر سکه مجاهدان بی‌مرز و گمنامی است که در سال‌های اخیر، برخی از آنان در قالب مدافعان حرم شناحته شدند. رزمندگانی که برای دفاع از آرمان اسلام ناب نه در قید و بند نژاد هستند و نه مرزبندی‌های جغرافیایی توان محدود کردن‌شان را دارد.

باغ نشریه‌ای بود برای معرفی هویت بومی فراموش‌شده سرزمین افغانستان؛ هویتی که از دل گویش محلی، بازی‌ها، غذاها و آداب و سنن خود را بازمی‌یافت و بانیانش نیز در تلاش بودند در دل دنیای کلمه نهال نوپای این باغ را جان ببخشند. باغ روایتی است پرشکوه و دردمند از فعالیت فرهنگی مهاجران افعانستانی در ایران و فرازونشیب‌هایش.

محمدسرور رجایی، شاعر و نویسنده افغانستانی، روز پنجشنبه بر اثر ابتلا به کرونا در بیمارستان میلاد تهران درگذشت؛ خبری که برای همه کسانی که او را از نزدیک می‌شناختند، بسیار تلخ و سخت بود. او سال‌ها در ایران با خانواده‌اش زندگی کرد و همه او را با حسن خلق می‌شناختند.

متاسفانه مسائل و مشکلات تازه‌ای پیش روی تحصیل کودکان افغانستانی شکل گرفته که بخش مهمی از این کودکان را دچار مشکل ادامه تحصیل می‌کند. این سلسله مسائل که بیشتر ناشی از ناکارآمدی برخی از مدیرانی میانی است، قطعا اثرات زیانبار اجتماعی و فرهنگی برای تربیت و تحصیل کودکان افغانستانی رقم خواهد زد.

بهانه صحبت‌مان با او اتفاق اخیری است که در این یک‌هفته، به جان اکثر مهاجران افغانستانی افتاده و کارت‌های بانکی‌شان مسدود شده است، مساله‌ای بسیار مهم که می‌تواند زندگی‌شان را مختل کند.

ماجرای شهدای افغانستانی در ایران، ماجراهای شگفت‌انگیزی است و باید کسانی که فیلمساز هستند و ادیب یا روزنامه‌نگاران، به این موضوع ورود کنند و همه این اتفاقات جای فیلم، داستان و رمان دارد.