خداوند، کیهان و کسانی را که در آن ساکن هستند، ساخته است. به همین خاطر برای فهم و دریافتن کیهان، ستارگان، افراد، درختان، سلول‌ها، الکترون‌ها، واکنش‌های شیمیایی و هرچیز دیگری که شما نام ببرید، لازم است چیزی درباره خدا و البته برنامه الهی بدانید. ولی بعد از آن باید بگوییم که راه‌های نسبتا ویژه‌ای برای شناختن خدا وجود دارد؛ مانند بهره گرفتن و مشورت گرفتن از کتاب مقدس. بنابراین باید گفت الهیات، علم نظام‌مند کردن آن چیزی است که ما (با استفاده) از هریک از این منابع درمورد خداوند می‌دانیم.

کنشگری‌های پویای اجتماعی، اظهارنظر و حضور در پهنه‌های میدانی، اتخاذ زبان ساده و از جنس مردم برای بسیاری از نخبگان، روشنفکران و مخاطبان ایشان چندان پسندیده نبوده و حتی شاید از سوی ایشان تقلیل جهان اندیشه انگاشته شود. حال آنکه حقیقت آن است که اندیشه و دانشی که دستاویز فاصله گرفتن از مردم شود و به کار زیست روزمره و سبک زندگی جاری مردم نیاید و موجب فاصله گرفتن صاحب اندیشه از مردم باشد، چیزی کم دارد. مرحوم استاد حاج حیدر رحیم‌پورازغدی یک‌تنه این پندار را برهم زده است.

علامه حکیمی در زمره نخستین افرادی هستند که لفظ امام را برای رهبر فقید انقلاب در دهه چهل به‌کار بردند. آثار ایشان سراسر آکنده از روحیه انقلابی، انگیزه‌بخش و سازنده جریان‌هایی در برابر طاغوت بود. جناب غلامی گویا از این‌که تقریبا همه آثار استاد ارتباطی مستقیم با آیات و روایات داشته است، غفلت کرده ‌اند و آثار استاد حکیمی را بعد از دهه شصت تاریخی و کهنه می‌خوانند. چگونه می‌شود آثاری که مستقیما و بی‌واسطه رواج‌دهنده معانی معرفتی هستند کهنه لقب گیرند. این تفسیر و تحلیل از آثار دینی بسیار خطرناک بوده و زمینه انحراف را فراهم خواهد ساخت.

برک می‌گوید: «کشورهای توسعه‌یافته خودشان همیشه از مسیر یکسان و مشابهی تبعیت نکرده‌اند. الگوی ساده (ساخت آمریکا) درباره کشورهایی که مسیر یکسانی را به‌سوی رونق، آموزش،‌ دموکراسی و از این ‌دست پیش‌ گرفته‌اند، کار نمی‌کند.»