رحلت امام در میانه خرداد شوک عظیمی بود بر پیکره ملت ایران؛ هرچند اخبار و احوال بدی نومیدی می‌داد، اما بارقه امید کورسوی خودش را داشت.

سریال «کوچک جنگلی» از تلویزیون پخش می‌شود و در ترکیبی از داستان حماسی -که در بحبوحه جنگ از تلویزیون پخش می‌شود- موسیقی دلنشین و چشم‌انداز بصری و جذاب فیلم میان مخاطبان آن روز تلویزیون محبوب می‌شود.

جنجال‌های بسیاری بر سر پروانه نمایش فیلم‌ها به پا شده است و شخصیت‌های بسیاری در فضای مجازی یا مصاحبه‌های مطبوعاتی در نکوهش و ستایش شیوه‌های نظارت سخن گفته‌اند.

30 سال پیش، دولت هاشمی‌رفسنجانی در وزارت ارشاد خود اختلافات راهبردی با محمد خاتمی داشت، همان چیزی که در خاطره عجیب محمد غرضی درباره روزنامه کیهان و کباب پیچیده‌شده در آن روایت می‌کند که نشان می‌دهد در کابینه هاشمی فرهنگ چندان جایگاهی نداشته است و تلاش‌های خاتمی هم منجر به کسب بودجه بیشتر نمی‌شود و البته نتیجه‌اش آغاز نوعی انسداد فرهنگی است.

خرداد 1371، مجله سوره مصاحبه‌ای اختصاصی از مصطفی عقاد منتشر می‌کند. تهیه‌کننده شهیر سوری، در آن سال‌ها برای کارگردانی دو فیلم «پیام»- مشهور به محمد رسول‌الله(ص)– و «عمرمختار» در ایران و البته کشورهای اسلامی مشهور بود.

ما قائل به جمع دموکراسی و دین نیستیم. دموکراسی را اگر به معنای مردمی بودن و وجود آزادی‌های مشروط بگیریم، البته دین هم دموکراتیک است.

سینما می‌تواند وسیله بسیار موثری در تحقق آرما‌ن‌های الهی این نظام و رشد و گسترش آن در میان نسل جوان باشد اما باید اقرار کنیم که متاسفانه سینمای پس از انقلاب، جز در مواردی معدود، فرسنگ‌ها از فرهنگ حقیقی جامعه اسلامی فاصله گرفته است.

«کاکتوس» متشکل از چند بخش کوتاه بود که آوینی با عاریه گرفتن از ادبیات هجو و هزل فارسی رقم می‌زد. سال‌ها بعد محمدرضا هنرمند که خود برآمده از حوزه هنری بود، با زبانی نزدیک به زبان طنز آوینی سریالی ساخت با عنوان «کاکتوس». مشخص نیست انتخاب هنرمند ناشی از آشنایی او با آوینی است یا چیز دیگر.

هایدگر متهم به همکاری با نازی‌ها، کتاب‌سوزی و یهودی‌ستیزی بود. او در سال 1966مصاحبه‌ای با مجله اشپیگل انجام داد و به این اتهامات پاسخ گفت. این مصاحبه به خواست او و پس از مرگش در سال 1976منتشر شد. این مصاحبه در شماره تیر و مرداد سال 1372 مجله سوره ترجمه و منتشر می‌شود، مصاحبه‌ای که می‌تواند ورودی باشد درباره اهمیت هایدگر در تفکر فرهنگی ایران.

در هنرهای سنتی، معماری و در مساجد، ترکیب قرینه جایگاه خاصی دارد. درواقع دو عامل باعث ترکیب قرینه می‌شود. اول نوعی تمایلات درونی که می‌خواستم یک حس مطلق و متافیزیک را القا کنم و دوم اینکه خود موضوع استفاده از ترکیب قرینه را طلب می‌کند.

سال 1371، در بحبوحه جنگ بوسنی و نزاع میان دول حوزه بالکان، یک عکس در مجله سوره جنجال‌آفرین می‌شود. تصویر مردی جوان با سربند الله‌اکبر و البته با چهره‌ای پانک‌گونه که گواه بر آن است قرابتی میان سربند و عینک‌دودی ندارد.

دستگاه‌های ویدئویی خانگی اگرچه در اواخر دوره پهلوی به بازار ایران آمد اما در آن‌سال‌ها، بیشتر در اختیار درباریان و ثروتمندان بود و به نظر می‌رسد بیشتر خاطرات ما ایرانی‌ها از این دستگاه، به سال‌های بعد از انقلاب باز می‌گردد.

رومانتیسیسم جوزانی محبوب سینمادوستانی چون آوینی و اطرافیانش بود. همین موضوع باعث می‌شود مجله سوره همواره جوزانی را در مرکز توجه خویش قرار دهد.

اساسا هنر تجسمی چندان از سوی جامعه مذهبی جدی گرفته نمی‌شود و کارکرد آن در جامعه نامعلوم است. گفت‌وگوی مرتضی ممیز با مجله سوره فرصت خوبی است برای آنکه مخاطب سوره بداند هنر تجسمی مربوط به طبقه خاصی نیست و حتی جلد یک کتاب می‌تواند ارزش هنری مناسبی برای طبقات پایینی جامعه تولید کند.

ابراهیم حاتمی‌کیا مدعی نیست هر فیلمسازی باید فیلم اسلامی بسازد؛‌ بلکه فیلمساز در تماس با اسلام و جنگ و انقلاب را موظف به چنین امری می‌داند.