قانون کپی‌رایت
اگر قانون کپی‌رایت را به رسمیت بشناسیم خیلی راحت‌تر می‌توان با سرقت فیلم‌ها مبارزه کرد. عموما وقتی کشوری به این قانون می‌پیوندد، بسیاری از شبکه‌ها به صورت خودجوش، پخش فیلم‌های قاچاق را متوقف کرده؛ چراکه جریمه‌هایی سنگین در انتظار آنهاست. اینکه بسیاری از شبکه‌های ماهواره‌ای فارسی‌زبان اقدام به پخش تولیدات ایرانی بدون اجازه سازندگان آنها می‌کنند، درنتیجه جراتی است که از عدم‌پیوستن ایران به قانون کپی‌رایت در آنها ایجاد شده است.
یکی از راه‌های حمایت از تولیدات و پلتفرم‌ها به‌طور کلی، افزایش کانال‌ها و راه‌های پخش قانونی و درآمدزا برای بریدن دست واسطه‌های حاضری‌خور است. این سازوکار باعث می‌شود پلتفرم‌ها درآمد خودشان را داشته باشند و درنتیجه امکان و سهولت دسترسی به آثار هم برای مخاطبان به یک استاندارد قابل‌قبول برسد و دیگر فرصتی برای عرض‌اندام شبکه‌ها نباشد.
طبق بررسی‌ها هم سالانه بر تعداد شبکه‌هایی که فیلم و سریال ایرانی پخش می‌کنند، اضافه می‌شود و هم مخاطب به‌نوعی عادت کرده تا در فشار سخت اقتصادی که توان سینما رفتن و خرید حق‌اشتراک پلتفرم‌ها نیست، آخرین و به‌روزترین فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی را بلافاصله پس از انتشار در شبکه‌های مختلف ماهواره ببیند.
پاسخ به این پرسش که میزان حق پخش تلویزیونی برای فیلم‌ها و سریال‌ها در اقصی‌نقاط دنیا چقدر است، پیچیدگی‌های خاصی دارد که آن را از سرراستی در می‌آورد. در موارد عمومی و غیردولتی، فیلم‌ها و سریال‌ها پس از ۷۰ سال از ذیل قانون کپی‌رایت خارج می‌شوند و پخش آنها برای تمام کانال‌ها مجانی است.
دستگاه‌های ذی‌صلاح داخلی، سایت‌ها و کانال‌های تلگرامی دانلود فیلم را بستند تا مردم، خوراک خود را از وی‌اودی‌ها تامین کنند وگرنه در اصل قضیه که عدم رعایت قانون کپی‌رایت است، ایران هیچ‌گاه گام‌های حداقلی نیز برنداشته است. اما خیلی جالب است که تداوم این روند، سبب زایش بال‌های بیشتری برای سامانه‌های اینترنتی پخش فیلم شد.
یادداشت