فیلم لباس شخصی
در این گزارش به هشت خصوصیت عمده که در مدیران مختلف جشنواره فجر، در دولت تدبیر و امید وجود داشت و گاهی کمرنگ‌تر و گاهی پررنگ‌تر به چشم می‌آمد اشاره می‌شود و پس از آن مروری کلی به هرکدام از هشت دوره‌ای که بین سال‌های ۹۲ تا ۹۹ برگزار شدند خواهیم داشت.
در «تماشاخانه فرهیختگان» ویژه جشنواره فیلم فجر در روز دهم فیلم «لباس شخصی» ساخته امیرعباس ربیعی مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است با یادداشت هایی از میلاد جلیل‌زاده، مجتبی اردشیری و فاطمه‌سادات بکائی، روزنامه‌نگار و گفت وگو با امیرعباس ربیعی، کارگردان «لباس‌شخصی» و محسن نصراللهی، طراح صحنه و گزارشی درخصوص چگونگی نمایش حزب توده در سینمای ایران.
«امیرعباس ربیعی» ‌در اولین اثر سینمایی‌اش با فیلم «لباس شخصی» به سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر آمد.
فیلم امیرعباس ربیعی در نوع پرداخت، قصه، کارگردانی و حتی بازی‌ها یک اثر مستقل است و ظرافت‌های ژانر معمایی‌اش نویدبخش ورود یک جریان نوظهور و پر قدرت در سینمای ایران است. جریانی که می‌تواند بر خلاف عادت‌های قدیمی کارگردان‌های ایرانی حتی از روایت یک ماجرای واقعی که مخاطب از نتیجه آن آگاه است یک تعلیق پرکشش بسازد.
آنچه امروز در نقد لباس‌شخصی، شنیده و خوانده می‌شود، بیش از آنکه ایرادات ایدوئولوژیک باشد، دایرمدار قصه فیلم است که به واسطه سهل‌انگاری در نوع شخصیت‌پردازی قهرمان کار شکل گرفته است، وگرنه دستگیری کیانوری یا جاسوس رده بالای نظام، آن میزان جذابیتی برای مخاطب ندارد تا زمینه‌های تصویرگری چگونگی رسیدن به این مهره‌ها.
غیر از پاسخ به شبهات تاریخی یا بخشیدن دیدگاه‌های سیاسی به مخاطب و البته غیر از کلاس درس تاریخ، حالا لباس‌شخصی فیلمی است که با توجه به آن می‌توان بلوغ قصه‌گویی سینمای ایران در ژانر جاسوسی و معمایی را تبریک گفت.
یادداشت