علامه حکیمی در زمره نخستین افرادی هستند که لفظ امام را برای رهبر فقید انقلاب در دهه چهل به‌کار بردند. آثار ایشان سراسر آکنده از روحیه انقلابی، انگیزه‌بخش و سازنده جریان‌هایی در برابر طاغوت بود. جناب غلامی گویا از این‌که تقریبا همه آثار استاد ارتباطی مستقیم با آیات و روایات داشته است، غفلت کرده ‌اند و آثار استاد حکیمی را بعد از دهه شصت تاریخی و کهنه می‌خوانند. چگونه می‌شود آثاری که مستقیما و بی‌واسطه رواج‌دهنده معانی معرفتی هستند کهنه لقب گیرند. این تفسیر و تحلیل از آثار دینی بسیار خطرناک بوده و زمینه انحراف را فراهم خواهد ساخت.

«الحیات» به ارائه افقی بدیع در جهان رنجور از سطحی‌گرایی، صورت‌گرایی و تقلیل‌گرایی می‌پردازد. آبشخورهای معرفت‌شناختی و وجودشناختی «علامه حکیمی» طیرانی فراتر از قله‌های مادی‌گرایی را می‌طلبد که نقاط ارجاعی آن، متضمن دیباچه جدیدی بر ساختارشکنی رایج در جهان باورهای زمینی است.

مرحوم حکیمی معتقد بودند که ما باید آثار دکتر شریعتی را همان‌طور که هست حفظ کنیم و می‌فرمودند که من در آثار شریعتی غلطی که ساختارشکن باشد، ندیدم.