عاطفه جعفری
زینب موسوی در برنامه «رک» درمورد اظهاراتش درباره فردوسی گفت: «عذرخواهی نمی‌کنم.» این‌که یک کمدین بگوید قصد توهین نداشته، الزاماً به معنای پذیرفتنی بودن آن نیست. طنز، به‌ویژه در جامعه‌ای با حافظه تاریخی زخمی و حساس، نمی‌تواند هرچیزی را به اسم شوخی مصرف کند.
شایع در برنامه «گنگ» علی ضیاءتنها گفت: «من از ایران نمی‌روم و دوست دارم اگر بشود اینجا کار کنم.» این جمله نه شعار است، نه رجزخوانی. فضای دو قطبی شبکه‌های اجتماعی کاری کرده که حتی ساده‌ترین خواسته‌ها هم گروگان برداشت‌های سیاسی شوند و دیکتاتور‌ها مشغول به‌کار شدند!
نقش زمانی، ترکیبی از موسیقی هویتی، اجتماعی، سیاسی و گاه اعتراضی بوده؛ نقشی که مخاطبان خاص و گسترده‌ای برای او ساخته است. اگرچه او در مقاطعی با انتقاداتی روبه‌رو بوده، از جمله تکرار برخی موتیف‌ها، حضور کم‌رنگ‌تر در حوزه فرم یا توقف‌های کاری؛ اما تأثیرگذاری‌اش در شکل‌دادن به یک جریان مشخص قابل‌انکار نیست.
خلأ ۸۴روزه در معاونت هنری، سؤالی کلیدی را پیش روی فعالان فرهنگی قرار داده؛ چرا وزارت ارشاد هنوز نتوانسته فرد نهایی را منصوب کند؟ عوامل این تأخیر را می‌توان در چند محور اصلی بررسی کرد؛ مجموعه‌ای از دلایل که هرکدام بخشی از این پازل را تشکیل می‌دهند.
رضا امیرخانی، نویسنده‌ای که در جهان داستانی‌اش بار‌ها از افتادن گفته، اما هر بار با صدایی مطمئن و روشن، معنای دوباره برخاستن را یادآوری کرده است.
در جنوب ایران، جایی که خلیج‌‌فارس جریان دارد، این سه جزیره نه به‌عنوان نشانه‌ای باشکوه، بلکه به‌عنوان بخشی طبیعی و جدایی‌ناپذیر از سرزمین دیده می‌شوند. موج‌ها، بادها و رفت‌وآمدهای روزمره مردمی که در این نواحی زندگی می‌کنند، یادآور حضور آرام و پیوسته‌ ایران در این آب‌هاست.
چاپ بیش از صد نسخه متفاوت از یک کتاب، آن هم با ترجمه‌های گاه بسیار ضعیف، حجم زیاد اشتباه‌ها، نبود نظارت کافی و عدم رعایت استاندارد‌ها در ترجمه، در واقع یک زنگ خطر است. این یعنی در نبود کپی‌رایت و نظام مشخص برای ترجمه، هرکس می‌تواند یک ترجمه سطحی، شتاب‌زده یا حتی با استفاده از ترجمه‌های دیگر تولید کند و روانه بازار کند.
کتاب «خانم ماه» از آن دسته آثاری است که نه صرفاً با داستان و روایتش، بلکه با حس‌وحال، لحن صمیمی و جهانی که می‌سازد، به دل می‌نشیند. این کتاب از همان صفحه‌های نخست نشان می‌دهد که قرار نیست فقط یک روایت خطی یا یک قصه ساده ارائه دهد؛ بلکه می‌خواهد خواننده را وارد فضایی کند که در آن جزئیات زندگی، خاطره‌ها، زخم‌ها، لحظه‌های روشن و سایه‌دار و حتی سکوت‌ها نیز معنا پیدا می‌کنند.
یکی از مهم‌ترین ایرادهایی که می‌توان به «ازیادرفته» گرفت، این است که سریال در بسیاری از لحظاتش بیشتر شبیه یک نسخه دست‌چندم از «زخم کاری» به نظر می‌رسد تا یک اثر مستقل.
یکی از نکات قابل‌تأمل در «شغال» تلاش کارگردان برای پرداختن به مفهوم عدالت اجتماعی است؛ اما این تلاش بیشتر در حد شعار باقی می‌ماند و عملاً به نقطه اثر نمی‌رسد.
فیلم «مجنون» صرفاً روایتگر رشادت‌های نظامی شهید زین‌الدین نیست، بلکه تلاش دارد تا به وجه انسانی و خانوادگی او نیز نزدیک شود؛ وجهی که معمولاً در آثار جنگی کمتر دیده می‌شود.
رؤیای عرفان طهماسبی برای اجرای کنسرت در زادگاهش اهواز، با وجود تلاش‌های فراوان، فعلاً به‌دلیل موانع و رفتارهای سلیقه‌ای مسئولان محقق نشده است.
تجربه شکست پلتفرم‌هایی مانند «استارنت» بار دیگر نشان داد صرف داشتن سرمایه نمی‌تواند تضمینی برای موفقیت در عرصه نمایش خانگی باشد. پلتفرم رسانه‌ای برخلاف بسیاری از کسب‌وکارهای اقتصادی، تنها با تزریق بودجه و تبلیغات پیش‌نمی‌رود. این حوزه نیازمند ترکیبی از دانش رسانه، شناخت مخاطب، تجربه تولید و برنامه‌ریزی فرهنگی بلندمدت است.
مرتضی سرهنگی در گفت‌وگو با «فرهیختگان» درباره کتاب قاسم گفت: وقتی این کار پیشنهاد شد، با وجود آشنایی و سابقه معاشرت با حاج‌قاسم، در ابتدا گفتم که از عهده آن برنمی‌آیم. بعد، خودِ ناشر پیشنهاد داد دو نفر را به هم معرفی کند. ن
حمید نعمت‌الله هیچ‌گاه سینما را به مصلحت‌های روزمره نفروخت و اعتراضش را در قالب قصه‌هایی از انسان‌های زخمی اما زنده روایت کرد. در همه آثار او از «بی‌پولی» و «بوتیک» گرفته تا «رگ خواب» و «شعله‌ور» و... حکایت از انسان‌هایی دارند که با همه‌ ملامت‌ها، باز هم به زندگی وفا می‌کنند.
1 2 3 4... 43
یادداشت