شورای رده‌بندی سنی
در اواخر دهه ۸۰ و مخصوصا اوایل دهه ۹۰ که موجی از شبیه‌سازان به آثار فرهادی در سینمای ایران رخنه کرده بود، شکلی از نظارت و ممیزی پدید آمد که متکی بر مفهومی با عنوان «سیاه‌‌نمایی» بود. پلان‌‌ها و گاهی سکانس‌‌هایی از فیلم‌‌ها خارج می‌‌شد که بهانه ممیزان، سیاه‌‌نمایی جاری در آنها اعلام می‌‌شد.
طبق قانون، سازمان سینمایی فقط از طریق شورای پروانه نمایش می‌تواند پارامتر یا ضریب برای گروه‌های سنی مخاطبان سینما تعریف کند و اگر شورای جداگانه‌ای می‌خواست این کار را انجام دهد، یعنی شورایی که دکتر انتظامی حکم‌شان را زدند، این شورا وجاهت قانونی نداشته است. به همین خاطر دیوان‌ عدالت اداری این اختیار را از سازمان سینمایی به‌دلیل فقدان وجاهت قانونی سلب کرده است.
یادداشت