شعر آیینی
یک‌قاعده‌کلی‌دراشعارآیینی وجودداردکه‌عدم‌استفاده ازروضه‌و اشعاربازاست که بایدرعایت شود و درفضای دانشگاه‌رعایت‌آن مهمتر است.
شعر آیینی شعری است درباره موضوعات دینی و به خصوص در مورد شخصیت‌های دینی و ائمه اطهار. این تلقی محدود است به اینکه شعر آیینی به طور اختصاصی ستایش ائمه مذهب و دین نیست بلکه موضوعات دیگری نیز می‌تواند باشد.
شاعر، اهل مکاشفه‌های باطنی و جست‌وجوهای خیالی است. لذا توقع ما از شاعر، در بهترین حالت، این است که دست ما را بگیرد و به تماشای کشفیات ذهنی «خود» ببرد. آثار یک شاعر، فقط نمایشگاه مکاشفات همان شاعر است. من از بعضی توقعاتی که برخی افراد و نهادها و رسانه‌ها از شاعران و از شعر دارند، واقعا تعجب می‌کنم.
یادداشت