سی‌وپنجمین جشنواره فیلم کودکان و نوجوانان هفته گذشته در اصفهان بعد از چهار سال وقفه برگزار شد، جشنواره‌ای که شاید بتوان گفت فیلمی قوی که در حد و اندازه این حوزه باشد، نداشت اما نفس برگزاری آن مهم است و حتما می‌تواند، در مساله‌مند شدن مخاطب کودک موثر باشد.

نسبت سینمای امروز ما با دنیای کودکان چیست؟ آیا فیلمسازان و مدیران فرهنگی می‌توانند دنیای کودکان امروز را درک کنند و برایشان قصه‌هایی بسازند که روی پرده بزرگ سینما یا حتی قاب‌های کوچک موبایل‌ها جایی داشته باشند.

فیلم‌های سینمای کودک و نوجوان همواره موضوع قابل بحثی در سینمای ایران بوده و هست.

توجه به نیازهای فرهنگی و سرگرمی بین نوجوان‌های امروز یکی از نکات مهم و تاثیرگذار در ساختار فرهنگی جوامع پیشرفته است.

کامبوزیا پرتوی نقدهای جدی به شیوه حمایت از سینمای کودک داشت و بخش مهمی از این نقدهایش متوجه مسئولان فرهنگی کشور بود که گفت: «هنوز نیاز به تولید محتوا در این ژانر را احساس نکرده‌ایم. بچه‌ها برای ما اولویت جدی نبوده‌اند. وقتی مسئولان فرهنگی به‌رغم شرایط بحرانی کرونا، به تولید محتوا در ژانر کودک‌ونوجوان احساس نیاز پیدا نکرده‌اند، پس باید چنین شرایطی را طبیعی دانست.

در پرونده پیش‌رو که به مناسبت روز جهانی انیمیشن منتشر می‌شود، به بررسی وضعیت سینمای انیمیشن ایران در سه بخش مختلف پرداخته‌ایم.

در دوره‌ای که به‌دلیل کرونا، می‌شد تمام تمرکز را روی دو سالن محدود سینما و برنامه‌های تبلیغاتی تلویزیونی گذاشت، بازهم شاهد رخوت عمیقی در این دو بخش هستیم تا همان گزاره تاریخی عدم جذب مخاطب توسط جشنواره کودک، این‌بار قوی‌تر از همیشه مطرح شود که چطور جشنواره، لااقل در این دوره نتوانست تهدید را تبدیل به فرصت کند.

فیلمنامه‌نویس و کارگردان کشورمان گفت: هر بحرانی می‌تواند فرصتی برای مطرح کردن و به‌روز کردن افکار عامه مردم باشد و کرونا هم می‌تواند همین‌طور موجب به‌روزکردن افکار عمومی در ابعاد مختلف باشد.