سیدجواد نقوی، خبرنگار «فرهیختگان» در برنامه «تبادل» بیان کرد: در فضای سیاست‌زدایی، شما حتی اگر صدها ایده بدهید و اجرایشان هم بکنید باز هم انگار یک خلاء وجود دارد.

خاندان پهلوی از ابتدا هیچکدام سیاست نمی‌دانستند از پدر بزرگ که با خانه نشین کردن امثال فروغی و آرزوی پیوند با هیتلر به سرعت از قدرت پیاده شد؛ تا پدرش که توهم ژاندارم منطقه‌ای داشت و تصور می‌کرد تا امریکا و کودتاگری‌های آنها است خود را باید ذیل آنها تعریف کند و متوجه نبود قمار کودتا یک بار بیشتر جواب نمی‌دهد.

بعد از شهادت دکتر سیدابراهیم رئیسی بحثی در فضای نخبگانی شکل گرفت که آیا آن بخشی از جامعه که بی‌تفاوت به این خبر هستند، به‌نوعی شکست ما را در احیای امر ملی شکل داده است؟

هنگامی که جوامع دچار سیاست‌زدایی می‌شوند به نوعی غیرسیاسی زیست می‌کنند و روزمرگی تبدیل می‌شود به افق و حیات زیستن و بیرون از امر روزمره هرچه صورت گیرد، واقعی نیست. به نوعی در چنین جامعه‌ای نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که جامعه کتابخوان شود.

جمهوری اسلامی از دهه 90 تا به امروز تقریبا به لحاظ استراتژیک توانسته با اختلاف آنچه مطلوب خود بوده است را در منطقه انجام دهد.

یکشنبه 16 اردیبهشت، بخش نخست میزگرد «فرهیختگان» با حضور سیدعلی کشفی، علیرضا شفاه و اباصالح تقی زاده کارشناسان موسسه علم و سیاست اشراق با عنوان «با بحران هیاهو مواجهیم» منتشر شد. در شماره امروز، بخش دوم این میزگرد را می خوانید.

چه از حکومت استقبال کنیم و چه از آن متنفر باشیم، افکار عمومی در ایران بیش از همه کشورها به اخبار منفی و تحقیر عادت کرده است و این حاصل یک وضعیت غیر طبیعی است و اگر دغدغه ایران را هم داشته باشیم باید بدانیم چنین جامعه‌ای نمی‌تواند به حکمرانی کمک کند تا در وضعیت بهتری قرار بگیرد.

در نظم جدید جهانی که مهاجرت نوعی سبک زندگی است و در جهان‌سازی‌ای که در قرن اخیر توسط آمریکایی‌ها دنبال شده، بسیاری از انسان‌ها در سرتاسر دنیا برای رسیدن به یک سبک زندگی مطلوب دست به مهاجرت می‌زنند، اما به‌لحاظ فرهنگی سعی می‌کنند خود را به‌طور کامل از میهن اصلی جدا نکنند.

آیا دولت‌ها در ایران در روند سیاستگذاری و برنامه‌ریزی به پرسش از طرحی از زندگی نیز فکر می‌کنند؟

مهدی نصیری که در سال‌های گذشته هر چند وقت یک‌بار هم به سمت یک اردوگاه سیاسی یا نحله فکری متمایل بوده است؛ در مصاحبه با شبکه بی‌بی‌سی فارسی مدعی شده است که اپوزیسیون ایران اگر می‌خواهد موفق شود باید شکاف بین شاهزاده پهلوی و مصطفی تاج‌زاده را از میان بردارد.

رضا پهلوی معروف به شازده این روزها به روابط عمومی اسرائیلی‌ها تبدیل شده و کاری را می‌کند که نتانیاهو هم تعجب کرده است.

احتمالا هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوید با تصاویر به‌ شدت وحشتناکی که از فلسطین منتشر می‌‌شود روبه‌‌رو می‌‌شوید. پرسشی که مطرح است این است که آیا همه انسان‌هایی که با این تصاویر روبه‌رو می‌شوند، به یک مساله می‌اندیشند؟ مساله تا حدودی واضح است.

اگر می‌بینیم سال‌ها است که مقامات غربی‌ هر روز می‌گویند کار نظام، این هفته یا هفته بعد تمام است و بخشی از مردم آن کشورها هنوز فکر می‌کنند «ایرانی‌ها شتر سوار می‌شوند و در صحرا زندگی می‌کنند»، احتمالاً به این خاطر است که به ایرانیان مقیم کشورهای خود نگاه می‌کنند.

در سال‌های اخیر حجم زیادی از ایرانیان که در کشورهای مختلف غربی بعد از آنکه با دیوار واقعیت روبرو شده‌اند، مثل امیرفضلی شروع به درد دل کرده‌اند و سعی کرده‌اند نشان دهند که آن  بهشت زیبا چقدر چهره غیرجذابی دارد و زیستن در آنسوی دنیا هم با انبوهی از مشکلات همراه خواهد بود.

آیا ما به پایان عصر سیاست رسیده‌ایم؟ آیا جهان فعلی درحال سیاست‌زدایی از عرصه عمومی است؟ آیا تحت این شرایط ایران هم در وضعیتی جدید قرار گرفته است؟ برای پاسخ به این پرسش‌ها با احسان فرزانه و امیر رضائی‌پناه، دو دانش‌آموخته سیاست گفت‌وگویی را صورت دادیم که در ادامه می‌خوانید.