رئیس پلیس آگاهی تهران بزرگ از دستگیری ۲۰ تن از اعضای یک شرکت هرمی در تهران خبر داد.

فضای فرهنگی امروز دانشگاه آزاد با سال‌های پایانی دهه 90 قابل‌مقایسه نیست و نشانه‌های تغییرات گسترده حوزه فرهنگ چه برای خانواده دانشگاه آزاد و چه ناظران بیرونی روشن و هویداست.

آنچه در جریان اعتراضات اخیر توجه همه را به خود جلب کرد حضور پررنگ جوانان و نوجوانان و خصوصا دختران جوان در صحنه بود.

در دوره نوجوانی، ساده‌اندیشی دوران طفولیت از بین می‌رود و نوجوان به سنجش و ارزیابی مسائل می‌پردازد تا در نظام ذهنی خود، دوباره آنها را بسازد. ازاین‌رو شاید درمورد برخی امور متعارف شک کند و حتی از افکار و عقاید والدین خود انتقاد داشته باشد. نوجوان در پی کسب استقلال فکری است. ممکن است درمورد اعتقادات خود نیز دچار شک و تردید شود.

تغییرات نسلی و تغییر در رفتار و کردار و شخصیت، ذاتا امر طبیعی و وابسته به متغیرهای بسیاری است. هیچ‌کس هم منکر آن نیست، اما ساختن تصویری انتزاعی از نوجوانان و نسبت دادن برخی ویژگی‌های عجیب و غریب به آنها و این ادعا که این نسل نه به چیزی پایبندی دارد و نه شباهتی به نسل‌های قبلی، ظلم بزرگی است که به آنها می‌شود.

تاکنون کار برای غیرنوجوان تولید نکردم و طی 11-10 سالی که کار می‌کنم بالغ بر 80-70 اثر تولید کردم و بدون استثنا همه کار نوجوان بودند. برای فعالیت در این حوزه، با نوجوان‌ها سروکله زدن، ارتباط گرفتن و مطالعه مسائل نوجوان‌ها یک امر غیرقابل انکاری است و حتما باید این اتفاق بیفتد. باید این قشر را بشناسد، فضای این قشر را بشناسد، آرزوهایی را بفهمد.

سازندگان «دهه‌هشتادی‌ها» در باره این اثر می‌گویند: نوجوانان تقریبا بخش فراموش شده تولیدات رسانه‌ای در کشور ما هستند. مشکل اصلی این است که نسبت به ویژگی‌ها، سلیقه‌ها و علاقه‌های این نسل خبر نداریم و برای همین است که آثاری مختص آنها کم ساختیم. طبیعی است که وقتی ما کاری نمی‌کنیم، دیگران این خلأ را با تولیدات متفاوتی پر می‌کنند.

زمانی فکر می‌کردیم اینکه نوجوان‌ها برای خودشان شبکه تخصصی ندارند مشکل اصلی است. با تاسیس شبکه اختصاصی نوجوان نه‌تنها مشکل حل نشد بلکه تازه فهمیدیم چقدر با درک دقیق نسل جدید فاصله داریم.

نوجوان دهه 60 با توجه به شرایطی که در آن زمان وجود داشت با آن محتوایی که در تلویزیون برایش تولید می‌شد، خودش را وفق می‌داد و به‌راحتی از آن محتوا استفاده می‌کرد و راضی بود و حتی الان برایش آن برنامه یک خاطره ماندگار شده است، اما در شرایط فعلی و برای نوجوانانی که الان در این رده سنی قرار دارند، آن محتوا اصلا قابل‌پذیرش نیست و هیچ‌جذابیتی برایشان ندارد.

فایده تاسیس شبکه امید، انگار پنهان شدن مدیران تلویزیون پشت آن بود. صداوسیما آشکارا برنامه‌ای برای نوجوانان ندارد. تقلیل یک شبکه به یک فرهنگسرای بزرگ و دلخوش بودن به پیامک‌های 10هزارتایی یک برنامه چه چشم‌اندازی خواهد داشت؟ آنچه در وضعیت فعلی با آن مواجهیم عدم توجه و برنامه‌ریزی صحیح نسبت به نوجوانان است.

نوجوان امروز، به لطف فراگیری شبکه‌های مجازی، در تعاملی‌ترین فضای ممکن زندگی می‌کند؛ خودش صاحب رسانه است و در قامت یک مصرف‌کننده محصولات رسانه‌ای، کاملا فعال و کنشگر است؛ محصولات رسانه‌ای را به سلیقه خود تغییر می‌دهد.

هرچه دنیا به‌سمت کوچک‌تر شدن حرکت کرده، ویژگی‌های نسلی تقریبا شبیه هم شده است. هر نسل غالبا ویژگی‌های گفتمانی، هویتی و سبک زندگی متفاوتی نسبت به سایر نسل‌ها دارد.

از میان تغییر و تحولات و فراز و نشیب‌های رشد در دوران نوجوانی، فرد در تلاش است هویتی منسجم و یکپارچه برای خود خلق کند تا موجودی به نام «من» در اجتماع و در تعامل و مواجهه با دیگران به رسمیت شناخته ‌شود و نقش‌ها و انتظاراتی را در برابر دیگران به‌عهده بگیرد.

به نظر می‌رسد متولدان دهه 80 در ازای نادیده گرفتن‌شان توسط جامعه، در پی ثابت کردن اتحاد و توانایی‌هایشان هستند، فضای امن و ساکت حوصله‌شان را سر می‌برد و سر پرشورشان در پی اقدام و مطالبه است!

نسلی که رفته‌رفته وارد کنش‌های اجتماعی می‌شود و ظهور و بروز آنها در عرصه‌های تصمیم‌گیری بر شکل‌گیری نهادهای تصمیم‌ساز اثرگذار است. امسال در انتخابات ریاست‌جمهوری بیش از یک میلیون و 300 هزار نفر رای‌اولی حضور دارند. جنس تعامل و شکل گفت‌وگو با نسل جدید متفاوت از نسل‌های پیشین است و اگرچه حرف‌های بسیاری برای گفتن دارند، اما دلخورند از اینکه جدی‌شان نمی‌گیرند و به علایق و خواست‌های آنها توجه نمی‌شود.