هر قدر بخواهیم هنگام گفت‌وگو در موضوع فرهنگ دامنه بحث را از آلودگی‌های سیاسی و جناحی بیرون بکشیم، گاهی خواهیم دید چنین چیزی ممکن نیست. همچنانکه بین دو جناح سیاسی اصلی کشور بر سر نفوذ روی حوزه‌های مختلف اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی رقابت است این رقابت در سینما هم وجود داشته و دارد.

در کمال‌جویی و تعالی‌طلبی بشر هم فقط مسیر را می‌توان دید و نه یک هدف نقطه‌ای مشخص را. بااین‌حال، قرار است که همه‌ فرزندان بشر در این مسیر، هرکدام به سهم، وسع و سلیقه‌ خویش، طی مسیر کنند و در سیر تکوینی زندگی خود، ارتقا یابند.

شاید همه ما اگر رک و راست باشیم، حرف‌هایی بزنیم. خیلی از ماها که حاضر هستیم جان‌مان را بابت آرمان‌ها بدهیم، خیلی از همان‌ها که در تشییع پیکر حاج‌قاسم حضور داشتند، خیلی از آنها که وقتی کشتی‌گیران ایرانی مدال گرفتند، با پرچم ایران در خیابان‌ها هورا کشیدند، حتی خیلی از آنها که در فضای مجازی با جماعت برانداز و تجزیه‌طلب کل‌کل می‌کنند و حرص می‌خورند.

شهاب حسینی برخلاف بسیاری از هم‌قطارانش اهل مطالعه و تحلیل است و گرفتار فضای هیجانی مجازی نمی‌شود. حسینی برخلاف بسیاری از هم‌قطارانش به گروه یا دسته خاصی وابسته نیست. او سینما را می‌شناسد، کشورش را دوست دارد حتی اگر تمام سال را در ایران زندگی نکند.

محسن اسلام‌زاده امسال هم با اثر جدید خود «زندگی میان » جزء محبوب‌های بخش جایزه شهید آوینی جشنواره سیزدهم است.

مستند بلند «فرزندان شب» با پژوهش و کارگردانی بهروز نورانی‌پور از آثار شاخص اکران روز نخست جشنواره بود.سوژه اصلی فیلم، پنج نوجوان پاکستانی عضو داعش هستند که بعد از افول این گروه تروریستی، در اردوگاه اسرا و آوارگان در مرز سوریه و ترکیه نگهداری می‌شوند.