بانو
حرف زدن از زنان اتفاق تازه‌ای نیست. به جنسیت هم برنمی‌گردد. امروز و دیروز و امسال و پارسال هم ندارد. این قصه سر دراز دارد. اما اینکه از چه زاویه‌ای و با چه ابزاری بتوانی حرف را به مخاطب انتقال دهی جایگاه مورد بحثی دارد، که کم‌اهمیت هم نیست. 
در این شب‌های سرد پاییزی، بوستان ولایت تهران میزبان جمعیت گسترده‌ای از خانواده‌هایی است که به تماشای«جهان‌بانو» می‌نشینند. 
واقعیت این است که من در جایگاهی قرار گرفتم که در آنِ لحظه‌ها زندگی کردم، وقتی فرش امام را می‌دیدم در آنِ فرش زندگی می‌کردم. دیگر بحثی روی فرش نداشتم، تحقیق مشخص شده بود دیگر، وقتی در آنِ یک اتفاق زندگی می‌کنی به یک دنیای فراتر می‌روی و خودت را دیگر نمی‌بینی و آن شخصیت را می‌بینی که چه کسی بوده است؛ چه نامه‌ای برای پسرش نوشته، چرا امام فلان صحبت را کرده است و بسیاری موارد دیگر که اینها می‌شود؛ زندگی.
ابراهیم حاتمی‌کیا با انتشار یادداشتی درباره مستند «بانو قدس ایران» این مستند را فیلمی تاثیرگذار دانست.
آخرین ساخته سلطانی در ادامه ممکن است در بهترین حالت در ستایش شب دهم باشد و آن موفقیت را درنهایت تکرار کند و در بدترین حالت هم نسبت به قسمت‌های اولیه افت کند و یک اثر معمولی بشود.
در ۱۰روز جشنواره فیلم فجر، پردیس ملت، مجمعی برای اهالی سینما و رسانه است، ولی سهم رسانه‌ای مستند در این میان خیلی کم خواهد بود. آنچه می‌خوانید، کوتاه نوشته‌ای است از موضوع مستندها و البته حواشی‌ای که این آثار داشتند.
یادداشت