در «نگاهبان» تنوع آدم‌ها باعث شده روایت‌ها هم متنوع باشند. اما نکته‌ای که در اغلب این قصه‌ها وجود دارد، پرداخت به بعد حسی ماجراست. مثل پزشک‌یاری که در مواجهه با یک بیمار عراقی مبتلا به سل از تشخیصی خبر می‌ دهد که جان او را نجات داده و درنهایت بغض حاصل از قدردانی آن اسیر و اشک‌های پزشک‌یار روایت را به آخر می‌رساند.

از اسرای عراقی خیلی آن‌طور که باید گفته نشده و آثار کمی درباره آنها وجود دارد. آقای سرهنگی از پیشقراول‌های این فضاست که فعالیت‌های مختلفی در این زمینه انجام دادند، بااین‌حال بازهم از زندگی این اسرا در اردوگاه‌ها و فضایی که داشتند، اثر چندانی منتشر نشده است.

کتاب «نگاهبان» سندی از نگاه متفاوت نیروهای ایرانی به اسرای عراقی در طول هشت سال جنگ تحمیلی است و به بیان خاطراتی از اردوگاه‌های اسرای عراقی در ایران از زبان نگهبانان و فرماندهان این اردوگاه‌ها می‌پردازد.