یگانه عصاری، خبرنگار: هاجر صفرزاده، دختر طلایی پارادوومیدانی ایران چند روز پیش در جریان مسابقات قهرمانی جهان ژاپن، دست به کاری بزرگ زد و ضمن کسب سهمیه پارالمپیک موفق شد در رقابت فینال دوی ۴۰۰ متر بانوان در کلاس T12 در 57.56 ثانیه ضمن شکستن رکورد آسیا پس از گذشت ۹ سال، صاحب مدال طلا شود. او پیش از این توانسته بود بارها در عرصههای مختلف مدالآور باشد و مدال طلای مسابقات پاراآسیایی هانگژو یکی از مهمترین آنهاست، حالا اما با کسب این مدال طلا، او قهرمان جهان است تا ثابت کند هرگز قرار نیست پا پس بکشد و در 400 متر همیشه بدون رقیب در صدر است. دختر طلایی ایران در گفتوگو با «فرهیختگان» از سالها صبوری و سکوت برای رسیدن به مدال طلای جهان و لزوم حمایت مسئولان از این رشته و ورزشکارانش برای کسب سکو در پارالمپیک گفت.
مثل همیشه در سکوت و بدون رقیب در دوی 400 متر ایستادهاید. درخشان در صدر، این بار در قهرمانی جهان که با مدال طلا برگشتید.
واقعا خدا را شکر میکنم و لطف خدا بوده است. من در این راه اگرچه خیلی زیاد تلاش کردم اما خیلی اذیت شدم و ناحقی بسیاری دیدم. بارها مرا به مسابقات اعزام نکردند، به من اعتماد نمیکردند و به مسابقات جهانی اعزامم نمیکردند و حالا اتفاق خیلی بزرگی افتاد. برای همین مسابقات قهرمانی جهان ژاپن هم برای اعزام من دو دل بودند و میگفتند شاید مدال نگیری ولی خدا را شکر که توانستم با مدال طلا و رکوردشکنی به کشور برگردم.
درباره رکوردشکنیتان صحبت میکنید؟ این قهرمانی و رکوردشکنی از سوی سایت کمیته بینالمللی پارالمپیک در بین لحظات برتر مسابقات جهانی پارادوومیدانی هم قرار گرفت.
رکورد قبلی آسیا دست یک دختر چینی بود که در بازیهای پاراآسیایی اینچئون یعنی 9 سال پیش موفق به ثبت این رکورد شده بود که بعد از 9 سال من توانستم این رکورد را بشکنم و رکورد آسیا را جابهجا کردم که خیلی اتفاق بزرگی بود. در این مسابقات خیلی اتفاقهای خوب دیگر برای من افتاد، هم رکوردشکنی بود و هم کسب سهمیه، هم اولین دختر طلایی در مسابقات جهانی، چون قبلا هیچ طلایی در مسابقات جهانی نداشتیم. همچنین اولین دختر دوندهای بودم که در مسابقات جهانی مدال میگیرد و حتی حضور پیدا میکند و همه اینها لطف خدا بود.
گفتید خیلی صبوری کردید و برای رسیدن به این جایگاه خیلی اذیت شدید. این مدال را پاداش صبر و سکوت شما بدانیم؟
دقیقا همینطور است. من خیلی صبر کردم، خیلی صبوری کردم، باید سال گذشته به مسابقات جهانی فرانسه اعزام میشدم اما نشدم، مسابقات دور قبلش که امارات بود گفتند فلان رکورد را بزن تا اعزامت کنیم، من رکورد را زدم اما اعزام نشدم! باید مرا به المپیک توکیو میبردند اما نبردند. من در این مسیر خیلی خیلی اذیت شدم. یا اینکه بدنم در اوج بود و بهخاطر آسیب ناگهانی باید چند ماه استراحت میکردم ولی خدا را شکر جواب زحماتم را گرفتم.
زمان زیادی تا شروع پارالمپیک باقی نمانده است. تمرینات را چطور میگذرانید؟
90 روز دیگر بیشتر تا پارالمپیک باقی نمانده است و حتما باید در پارالمپیک هم یک مدال خوشرنگ بگیرم و جزء نفرات اول تا سوم باشم؛ هر چند کارم خیلی سختتر است ولی تمام تلاشم را میکنم که بتوانم روی سکو باشم.
یعنی روی یک مدال طلای پارالمپیک حساب کنیم؟
پیشبینی کردن کار سختی است. باید بگویم همین مدال جهانی را هم اصلا فکر نمیکردم طلایی باشد، چون اولین دوره بود که در مسابقات جهانی شرکت میکردم و فوقالعاده استرس داشتم، این اولین مسابقه بود که من آنقدر استرس داشتم. رقیب برزیلی من بسیار رقیب خوبی بود و جوری بود که شبها خوابم نمیبرد و سرخط استرس وحشتناکی داشتم. شرایط غذایی هم در ژاپن اصلا مناسب نبود و من معده درد گرفتم، حالم خوب نبود و روی دوم یا سوم شدن حساب میکردم. شرایط جوری بود که قبل مسابقه به بچهها میگفتم اگر من طلا گرفتم همهتان را شام میهمان میکنم! چون حتی یک درصد هم فکر نمیکردم که طلای مسابقات جهانی را بگیرم ولی خدا را شکر این اتفاق خیلی خوب افتاد.
برای رسیدن به نتیجه مطلوب در پارالمپیک چه توقعی از مسئولان دارید؟
متاسفانه ورزش ما و بهخصوص پارادوومیدانی خیلی کم دیده میشود. لطف خدا بود که این مسابقه من کمی بیشتر دیده شد و در فضای مجازی وایرال شد، ولی خب ما نیاز داریم بیشتر دیده شویم و بیشتر ما را حمایت کنند. ما خودمان سخت تمرین میکنیم ولی یک ورزشکار نباید دغدغه مالی داشته باشد که هر لحظه فکر کند قیمت خرید کفش آنقدر میشود، ورزش حرفهای خیلی هزینهبر است و این را همه میدانند. مسئولان از نظر مالی ورزشکاران را حمایت کرده و کاری کنند تا ورزش ما دیده شود. همانطور که انتظار دارند ما بهترین نتیجه را بگیریم، ما هم از آنها انتظاراتی داریم و میخواهیم در مسائل مالی و حمایت کردنها از رشته ما کم نگذارند.