گرشا رضایی، خواننده در گفتوگو با مهر از تمام شدن موسیقی پاپ در دهه 70 میگوید و اینطور توضیح میدهد: «بنده معتقدم موسیقی پاپ ما از دهه ۶۰ و ۷۰ به بعد تقریبا قطع و موسیقیهایی بر گوشهای ما حاکم شد که باید آن را در عالم گمگشتگیهایمان پیدا کنیم. ما تا همین سالهایی که اشاره کردم موسیقیای داشتیم که بسیاری از آن در جهان مدها و تونالیتههای ایرانی ساخته شده و بسیاریشان هم درست بود اما نمیدانم چطور شد که همه این ایدهها و طرحها به یکباره قطع و الگوی ما موسیقیهای درجه چهار یونانی، ترکیهای و عربی شد که شرایط را بسیار عجیبوغریب کرد. البته من خیلی امیدوارم به آن موسیقیهای درست و اصولی برگردیم که هنرمندانی چون بابک بیات و دیگر همنسلانش آن را تقدیم مخاطبان کردند. من هم سعی میکنم ادامهدهنده مسیری باشم که بزرگترهای ما شروع کرده بودند. به همین جهت است که اعتقاد دارم آلبوم «یه روز» نهفقط یک نوستالژیبازی، بلکه پروژهای بهروزشده از موسیقیای است که مدتهای زیادی آن را فراموش کردیم. موسیقیای که اگر با همین دستفرمان رایج این روزهای موسیقی پاپ که طعم و رنگ موسیقی ایرانی ندارد، به کارش ادامه دهد، در آینده دیگر هیچ اثری از موسیقی دهههای 70 و 80 و 90 باقی نخواهد ماند. بنده هیچگاه دنبال حربههای خبری برای فروش و استقبال بیشتر از کارهایم نبودم؛ چراکه معتقدم در موسیقی پاپ راههای سادهتری وجود دارد که نیازی هم به هزینههای میلیاردی نیست.»