مهدی منصرف، خبرنگار:محسن محمدسیفی، کاپیتان پرافتخار ووشو ایران که با کسب سه مدال طلای بازیهای آسیایی و پنج مدال طلای ووشو قهرمانی جهان به مرد شکستناپذیر ووشو دنیا معروف است، در سالیان اخیر بهصورت رسمی وارد رشته MMA شده است. سیفی از تعطیلی رویدادهای رشته ووشو بهخاطر پاندمی ویروس کرونا به بهترین نحو استفاده کرد و با انجام تمرینات MMA، خود را در این رشته ورزشی نیز به چالش کشید. سیفی که با سازمان BRAVE قرارداد دارد تا به حال برای سه مسابقه وارد قفس MMA شده و هر سه حریف خود را نیز ناکاوت کرده است. ورزشکار مصری آخرین حریفی بود که در روزهای گذشته در مقابل مرد شکستناپذیر ورزش ایران طعم تلخ شکست را چشید. محسن محمدسیفی در گفتوگو با «فرهیختگان» از فعالیت در MMA، تفاوت مبالغ این رشته ورزشی با جوایز ورزش کشورمان و تلاش برای کسب کمربند این رشته ورزشی صحبت کرد که در متن زیر میخوانید.
از سومین مبارزه خود در قفس MMA راضی بودید؟
خدا را شکر خیلی راضی بودم و بازی خوبی بود. فکر میکنم شرایط بسیار خوبی در این مسابقه داشتم. دلیلش این بود که در اردویی کامل کنار تیم ملی ووشو تمرین کرده بودم. البته تمرینات اختصاصی MMA نبود، اما این تمرینات از نظر آمادگی جسمانی به من خیلی کمک کرد. از امیر اوجاقی، علی دهقان و کیوان شیرآقایی، سرمربی و مربیان تیم ملی ووشو تشکر میکنم که با من نهایت همکاری را داشتند تا در بهترین حالت ممکن وارد مسابقات شوم و نتیجه هم چیزی شد که دوست داشتم.
بهنظر میرسد از حضور در مسابقات MMA لذت میبرید؟
دقیقا همینطور است. وقتی عاشق مبارزه کردن باشید، دوست دارید چیزهای جدید را تجربه کنید و مبارزه در قفس تجربه فوقالعادهای است و حالوهوای متفاوتی دارد.
در ووشوی دنیا همواره چهره یک ورزشکار شکستناپذیر را داشتهاید. نگران نیستید با توجه به نیاز ورزش MMA به داشتن مجموعهای از مهارتهای رشتههای رزمی به شکستناپذیری شما پایان دهد؟
واقعیت این است که از شکست ترسی ندارم. قطعا تمام تلاش خود را میکنم این اتفاق نیفتد. زمانی که زنجان بودم و در اردوی تیم ملی حضور نداشتم، یکسری تمرینات این رشته را انجام دادم، اما ته داستان یکروی سکه برد و روی دیگرش باخت است. در مسابقات رزمی که جنگ تن به تن است، همواره برد و باخت وجود دارد. همیشه تمام تلاشم را برای بهترین اتفاق کردهام و خدا را شاکرم که آنقدر مرا غرق محبتهای خود کرده که طی این سالها اتفاقات خوبی برایم افتاده است و روی خوش ورزش را دیدم.
چقدر به بردن کمربند سازمان BRAVE فکر میکنید و نحوه رسیدن به این عنوان چگونه است؟
بلافاصله بعد از برد حریف مصری اشارهای به کمربند کردم و گفتم که فکر میکنم سه ناکاوت زیر سه دقیقه و در راند اول برای مسابقه کمربند کافی باشد، حتی قهرمان قرقیزستانی این وزن را به چالش دعوت کردم. به من گفتهاند که احتمال دارد مسابقه بعدیام برای کمربند باشد.
با توجه به آمادهسازی تیم ملی ووشو برای بازیهای آسیایی احتمالا این مسابقه بعد از پایان رقابتها برگزار خواهد شد؟
در صحبتی که با مسئولان این سازمان داشتم، عنوان کردم که در بازگشت به ایران تمام تمرکزم روی بازیهای آسیایی و قهرمانی جهان ووشو خواهد بود. مسابقه بعدیام چه برای کمربند باشد، چه نباشد، قطعا تا پایان سال خواهد بود. بعد از بازیهای آسیایی، در آبانماه مسابقات قهرمانی جهان برگزار خواهد شد و اگر تیم ملی به آمریکا اعزام شود، مسافر این رقابتها هستم. بعد از بازگشت نیز دو، سهماه فرصت خواهم داشت تا تمرینات MMA را انجام بدهم تا درصورتیکه بازی برای کمربند بود با آمادگی صددرصد مسابقه بدهم. درحالحاضر فقط به طلای چهارم بازیهای آسیایی و ششم جهان فکر میکنم.
در جذابیت و فراگیر شدن مسابقات MMA هیچ شکی نیست، اما بهنظر میرسید برای ورزشکاران رزمی کشورمان تاحدودی مسائل مالی این مسابقات نیز اهمیت دارد.
این اهمیت بیشتر از تاحدودی است و خیلی دستاورد مالی خوبی دارد. اگر ورزشکار در یک سازمان بهتر باشد و رکورد خوبی نیز داشته باشد، شاید مبلغ یک مسابقه با جایزه مدال طلای المپیک در کشورمان برابری کند. شاید رقم پرداختی عدد بزرگی نباشد، اما در کشور ما شرایط دلار بهگونهای است که وقتی ضربدر 50 بشود، عدد بزرگی میشود. اگر شما برای یک مسابقه 10 هزار دلار بگیرید، معادل ریالی آن 500 میلیون تومان میشود. این درحالی است که برای قهرمانی جهان در رشته ووشو، اگر اشتباه نکنم 50 یا 60 امتیاز میدهند که حدود 150 میلیون تومان میشود، یعنی اگر سه مدال طلا جهان در ووشو بگیرید، جایزه آن تقریبا نزدیک به 10 هزار دلار و یک مسابقه MMA میشود. از طرفی تمرکز روی MMA و فراگیری این ورزش داستان عجیبوغریبی دارد و تمام دنیا درحال تلاش برای این موضوع هستند. سازمان UAA که امیرفضلی عزیز موفق به کسب کمربند آن شد، مختص عربهاست و سازمانی را در امارات طراحی کردهاند و پول خرج میکنند. در دنیا این ورزش بیننده بسیار زیادی دارد و احساسم این است که شاید در آینده با فوتبال رقابت کند. در سازمان UFC که بالاترین سطح MMA است، شخصیتهای برجسته بسیاری برای دیدن مسابقه کمربند از نزدیک در سالن حاضر میشوند و جوایز بسیار سنگینی جابهجا میشود. ما از مبالغ 10 تا 20 هزار دلار برای سازمانهای دیگر صحبت کردیم، درحالیکه جوایز UFC میلیون دلاری است و یک نفر اگر بتواند وارد UFC شود یا کمربند پنج سازمان معتبر دنیا را ببرد دیگر اعداد بسیار بزرگ میشوند.
همواره یکی از ورزشکارانی بودید که نسبت به تبعیض بین فوتبالیستها و دیگر رشتههای ورزشی گلایه داشتید. بعد از ماجرای حوالههای فوتبالیستها خیلی از قهرمانان ما نیز به این موضوع واکنش نشان دادند.
طی 10 سال گذشته گفتنیها را در این خصوص گفتهام اما انگار حرف من و دیگر ورزشکارانی که در این باره صحبت میکنند خریدار ندارد. نباید شرایط اینگونه باشد که ورزشکاری در رشته رزمی قهرمان جهان، بازیهای آسیایی و المپیک باشد و همچنان ماشینی معمولی سوار شود. وقتی مجوز واردات خودروهایی در حد پورشه یا لکسوس میگیرید، با رسیدن این ماشینها به کشور آورده عددی بسیار بزرگی نصیبتان میشود. سود فروش این خودروها اندازه جایزه 10 مدال طلای المپیک است. به نظر من این اتفاقات صورت خوشی ندارد و ورزشکاران را دلسرد میکند. هر ورزشکاری که این خودروها را وارد کشور کرده است نوش جانش، اما حداقل ورزشکاران رشتههای دیگر هم این شانس را داشته باشند. من محسن محمدسیفی آنقدر توانایی ندارم که پورشه وارد کشور کنم، اما حداقل باید بتوانم یک ماشین مناسب شأن و شخصیت مدالم وارد کشور کنم تا از آن استفاده شخصی داشته باشم. هر جا که صحبت میشود، عنوان میکنند ورزشکاران، المپینها و قهرمانان جهان الگوی جامعه هستند، اما اینجا که میرسند دیگر الگو نیستیم. مردم نباید ببینند ورزشکاری که چندین مدال جهانی و بازیهای آسیایی دارد و سالها عمر و جوانیاش را برای ورزش کشور گذاشته است، ماشین متوسط رو به بالا سوار شود. این تبعیضها ورزشکاران را اذیت میکند. اصلا انتقادی به فوتبالیستها ندارم، اما مسئولی که مجوز را داده باید دقت کند و بگوید ورزشکار فقط فوتبالیستها نیستند. ما باید قانونی مانند خدمت مقدس سربازی در زمینه مجوز واردات خودرو داشته باشیم. ما جوایز خود را ریالی دریافت میکنیم اما در بطن جامعه به دلار خرج میکنیم. در بازیهای آسیایی در بهترین حالت 20 نفر مدال طلا میگیرند و ما میتوانیم 20 مجوز خودرو با سقف دلاری خاص تعیین کنیم. تبعیض باعث پسرفت و دلسردی ورزشکار میشود و درحالحاضر تنور مهاجرت ورزشکاران داغ است. در 2، 3 سال اخیر به اندازه 15 سال ورزشکار و نخبه از کشور خارج شدهاند اما من عاشق کشورم هستم و دوست ندارم برای زندگی به هیچ جای دنیا بروم. دوست دارم به ورزش کشورم خدمت کنم ولی چرا باید بعد از 20 سال ملیپوش بودن و این همه مدال، ورزشکاری به این فکر بیفتد که برود و به پیشرفت ورزش کشوری دیگر کمک کنم.