بهطور کل دانشگاههای کشور ما نتوانستهاند در حوزه درآمدزایی عملکردی جدی داشته باشند، غیر از دانشگاه شریف که کارهایی را برای درآمدزایی انجام داده است. دانشگاه آزاد اسلامی در ابتدا برنامههایی داشت ولی نتوانست آنها را اجرایی کند.
دانشگاهی که اینقدر تنوع رشته دارد میتوانست در زمینه شرکتهای دانشبنیان کارهای بزرگی را انجام دهد. فقط دانشگاه قزوین بوده است که متکی بر مدیریت دکتر موسیخانی در حوزه رباتیک گامهایی را برداشته است. بقیه رشتهها از پتانسیل خود استفادهای نکردهاند. در دانشکده ما (اقتصاد و حسابداری) چند دانشجوی خوب مشغول به تحصیل بودند که وزارت دارایی آنها را جذب کرد در حالی که میتوانستند در دانشگاه آزاد اسلامی مشغول به کار شوند.
دانشگاه اگر پژوهش را قوی میکرد و از دانشجوها و اساتید استفاده میکرد، میتوانست درآمدی چندین برابر شهریهها کسب کند ولی متاسفانه این کار را انجام نداده است. اگر به این سمت میرفت دانشگاه میتوانست در راستای اقتصاد مقاومتی قدم بردارد. دانشگاه آزاد اسلامی باید تمرکز خود را روی پژوهش بگذارد. باید در راستای اقتصاد دانشبنیان و فناوری حرکت کنیم و بتوانیم برای دانشگاه از این محل درآمدزایی واقعی ایجاد کنیم.
دانشگاه تولید سرمایه انسانی میکند ولی این سرمایه انسانی را بدون هیچ استفادهای رها میکند. در حالی که میتوانست اقداماتی را صورت دهد ولی متاسفانه هیچوقت اقدامی در این راستا نکرده است. میتوان از طریق بسیج دانشجویی کارهای پژوهشی را پیش برد. اگر بسیج را با پژوهش ترکیب و جذابیتی ایجاد میکردیم دانشجو حضور مییافت و به کارهای پژوهشی مشغول میشد. دانشجو در مراحل اولیه خیلی دنبال درآمدزایی نیست. به راحتی حاضر است کار کند و دانش خود را در اختیار دیگران بگذارد. به نظر من باید در هر دانشکده گروههای پژوهشی از طریق اساتید شکل بگیرند و دانشجویان جذب شوند.
خیلی از دانشگاهها فصلنامههایی دارند ولی ارتباط درستی با دانشجویان ندارند. فقط با برخی اساتید هنگام داوری مقالات ارتباط میگیرند.
میتوان دانشجویان را جذب و از آنها استفاده کرد. در پایاننامهها باید مشکلی را از مشکلات کشور برطرف کنیم و فقط در دکور کتابخانهها قرار نگیرند تا یک بیس پژوهشی جدی شکل بگیرد. در مدیریت گذشته دانشگاه آزاد بیشتر به کمیت توجه میشد تا کیفیت. امیدواریم در دوره جدید مدیریت دانشگاه به توسعه کیفی اهمیت بیشتری داده شود و پایاننامههای دانشجویان به سمتی برود که جنبه کاربردی پیدا کنند. این امر کمک میکند تا به دانشگاه «حل مساله» که بتواند گوشهای از مشکلات و کاستیهای دانش کشور را کم کند، نزدیک شویم.