ایمان عظیمی، خبرنگار: فرزاد حسنی پس از سال‌ها دوری از قاب تلویزیون با ویژه‌برنامه نوروزی «آی نسیم سحری عید شد»، بازگشت موفقیت‌آمیزی را نشان داد و از همان شب‌های اول، توانست نگاه‌ها را به سمت خود جلب کند. اگرچه این برنامه هم به جبر این روزهای رسانه، مجبور به تن دادن به قواعد صنعت شهرت است اما تفاوتش با دیگر برنامه‌های نوروزی این است که از چهره‌های معروف فقط برای پر کردن کنداکتور شبکه در ساعات منتهی به تحویل سال بهره نبرد.
«آی نسیم سحری عید شد» با میدان ندادن به چهره‌های اینستاگرامی و نسپردن جدول پخش به نسخه حاضر و آماده اکسپلور، فرم موجه‌تری از قالب برنامه‌های نوروزی را ارائه کرد. برنامه‌ای که حسنی اجرایش را برعهده گرفته به‌دور از شلوغ‌کاری و دوپینگ با «احمد خطرها» کارش را انجام داد و به یکی از معدود نقاط روشن برنامه‌های نوروزی در عید امسال بدل شد. ضمن اینکه لحن و اجرای فرزادحسنی هم نسبت به گذشته تفاوت کرده و با حوصله و ظرافت بیشتری به اجرای برنامه می‌پردازد و این در همراهی کردن مخاطب عمومی بی‌تاثیر نیست.
بسیاری از مخاطبان بالفعل تلویزیون ملی در سال‌های اخیر از این رسانه به دلایل مختلف و متعدد روی برگردانده‌اند و مدیوم‌ها و پلتفرم‌های دیگری را برای پر کردن اوقات فراغتشان جایگزین این رسانه کرده‌اند. دلایل زیادی را می‌توان برای کوچ مخاطبان از تلویزیون درنظر گرفت ولی مساله فعلی، آسیب‌شناسی رفتاری موجودیتی به اسم صدا و سیما برای ارزیابی کلان این رسانه و برشمردن علل روی‌برگرداندن مخاطب از آن در این سال‌ها نیست.
مساله این است که چطور می‌توان از ویژگی‌های مثبت برنامه‌هایی که در جای درستی ایستاده‌اند بهره و الگو گرفت تا بینندگان بیش از پیش از تلویزیون دلزده نشوند و حداقل دقایق بیشتری را صرف تماشای آن کنند. برنامه‌های مناسبتی همچون «آی نسیم سحری عید شد» با ایستادن در جای درست، نه‌تنها به عوام‌زدگی‌های رایج دامن نمی‌زند و آنتن را به دست شامورتی‌بازها نمی‌سپارد بلکه به مخاطبانشان احترام می‌گذارد و با صبر و حوصله لحظات نزدیک به سال تحویل را مدیریت می‌کند.