مائده زمان فشمی، خبرنگار: مایکل اسپرینگ من، سرکنسول اسبق آمریکا در جده، وکیل، نویسنده، مفسر سیاسی و دیپلمات سابق است که در آلمان، هند و عربستان سعودی مناصبی داشته است. او به دلیل دیدگاه‌هایش در لیست سیاه رسانه‌های خبری آمریکا قرار گرفته و در فهرست دشمنان اوکراین هم قرار دارد. او در مقالۀ جدیدش درباره پیدایش رژیم جعلی صهیونیستی و تقسیم کشور فلسطین گفته، او همچنین به عملیات طوفان‌الاقصی و حمله رژیم صهیونیستی علیه غزه هم اشاره کرده است.

فانتزی صهیونیست‌ها: وحشی‌های صهیونیست مشکلات خود را با فلسطینی‌ها با این ادعا توضیح می‌دهند که آن‌ها شبه‌نظامیان سرکشی هستند که نوزادان را سر می‌برند. با این ادعا، آن‌ها با موفقیت و خیلی راحت رسانه‌های جهان را فریب داده‌اند. روزنامه «واشنگتن پست» و سایر مجلات ظاهراً معتبر مانند «نیویورک تایمز» ادعا می‌کنند که فلسطینیان 1200 یهودی را در اسرائیل به طرز وحشیانه‌ای به قتل رساندند. تایمز حتی تاکید می‌کند که آنروا، آژانس امداد و کار سازمان ملل برای فلسطین با رزمندگان حماس برای کشتن اسرائیلی‌ها همکاری کرد.

موجودیت آپارتایدی که خودش را اسرائیل می‌داند، اغلب ادعا می‌کند که بیابان را شکوفا کرده و در سرزمینی خالی از مردم برای مردمی بدون زمین خانه‌ای پیدا کرد.

واقعیت اسرائیل: صهیونیست‌ها به فلسطین حمله کردند. صهیونیست‌ها جمعیت آن کشور را ریشه‌کن و مردم را به‌زور از آن خارج کردند. صهیونیست‌ها خانه‌ها و روستاهای فلسطینی‌ها را با دینامیت یا بولدوزر یا هر دو ویران کردند و این موضوع مدت‌ها برنامه‌ریزی شده بود. نسل‌کشی فلسطینیان چیزی نبود که به‌سادگی اتفاق بیفتد. طراحی این نسل‌کشی در اواخر قرن نوزدهم آغاز و در دهه‌های اول قرن بیستم بیشتر شد.

سال ۱۸۸۲، ۲۵ هزار مهاجر یهودی شروع به اسکان در فلسطین کردند.

سال ۱۸۹۱، انجمن استعمار یهودی در لندن برای کمک به شهرک‌نشینان صهیونیست در فلسطین تأسیس شد.

سال ۱۸۹۶، der Judenstaaat (کشور یهودیان)، مدافع یک دولت یهودی، توسط یهودی اتریشی تئودور هرتزل منتشر شد. انجمن صهیونیسم جهانی (WZA) برای ایجاد خانه‌ای برای یهودیان در فلسطین طومار داد.

سال ۱۹۰۱، صندوق ملی یهودیان برای به‌دست آوردن زمین در فلسطین منحصراً برای یهودیان تاسیس شد.

سال ۱۹۰۴ تا ۱۹۱۴، 40 هزار مهاجر صهیونیست وارد فلسطین شدند. یهودیان در آنوقت مجموعا 6 درصد از جمعیت را تشکیل می‌دادند.

سال ۱۹۰۵، اسرائیل زنگویل، رهبر صهیونیست، اظهار داشت که یهودیان باید اعراب را بیرون کنند.

سال ۱۹۱۷، انتشار اعلامیه بالفور، وزیر امور خارجه انگلیس برای به‌دست آوردن رای و پول یهودیان بریتانیایی، کانادایی و آمریکایی قول حمایت از خانه ملی یهودیان در فلسطین را داد.

سال ۱۹۱۹، اولین کنگره ملی فلسطین اعلامیه بالفور را رد کرد و خواستار استقلال از قیمومیت بریتانیا شد. رئیس ویزمن از کمیسیون صهیونیستی در کنفرانس صلح پاریس مدعی است که فلسطین به همان اندازه یهودی است که انگلیس، انگلیسی است.

سال ۱۹۱۹ تا ۱۹۳۵، ۳۵ هزار صهیونیست به فلسطین مهاجرت کردند که در آن زمان ۱۲ درصد از جمعیت را تشکیل می دادند و سه درصد از زمین ها را در اختیار داشتند.

سال ۱۹۲۰، تاسیس هاگانا، سازمان نظامی زیرزمینی صهیونیستی.

سال ۱۹۲۲، سرشماری انگلیس از فلسطین: ۷۸ درصد مسلمان، ۱۱ درصد یهودی؛ ۹.۶ درصد مسیحی؛ کل جمعیت 757182.

سال ۱۹۲۴ تا ۱۹۲۸، ورود ۶۷ هزار مهاجر صهیونیست به فلسطین اشغالی، جمعیت یهودی در این سال‌ها ۱۶ درصد که ۴ درصد از زمین را در اختیار داشتند.

سال ۱۹۳۱، irgun (سازمان تروریستی) برای حمایت از ستیزه جویی بیشتر علیه اعراب تاسیس شد.

سال ۱۹۳۵، کشف قاچاق اسلحه توسط صهیونیست ها در بندر یافا.

سال ۱۹۳۷، کمیسیون پیل تقسیم فلسطین را توصیه کرد.

سال ۱۹۳۹، ولادیمیر ژابوتینسکی، رهبر رژیم صهیونیستی از اخراج اعراب از فلسطین حمایت کرد.

سال ۱۹۴۷، سازمان ملل قطعنامه تقسیم فلسطین را تصویب کردو اخراج دسته جمعی فلسطینی ها توسط یهودیان آغاز شد.

سال ۱۹۴۸، جنگ بین یهودیان و اعراب آغاز شد. طرح دالت (به عبری برای طرح D)، آخرین پیشنهاد برای پاکسازی اعراب فلسطینی نهایی شد. ترومن، رئیس جمهور آمریکا پس از دریافت رشوه دو میلیون دلاری، 11 دقیقه پس از اعلام استقلال، اسرائیل را به عنوان یک کشور به رسمیت شناخت.

تعصب بریتانیایی

از همان ابتدا، مقامات انگلیسی به صهیونیست‌ها اجازه داده بودند که برای خود یک منطقه محاصره شده مستقل در فلسطین ایجاد کنند. تدارکات صهیونیستی‌سازی تصرف این سرزمین به زور شامل ساختن یک سازمان نظامی کارآمد با کمک افسران انگلیسی. قیمومیت انگلیس به یهودیان اجازه می‌داد تا یک منطقه مستقل ایجاد کنند. وینگیت به صهیونیست‌ها کمک کرد تا متوجه شوند که آن‌ها به ارتشی برای پیوند شهرک‌های متفاوت به یک کشور نیاز دارند. اقدامات تجاوزکارانه مسلحانه یک بازدارنده موثر در برابر مقاومت احتمالی فلسطینیان محلی بود. وینگیت سربازان هاگانا را به نیروهای بریتانیا متصل و از آنها علیه اعراب استفاده کرد.

طرح‌های صهیونیستی در اواخر دهه ۱۹۳۰ صهیونیست‌ها اطلاعات جامعی در مورد روستاهای فلسطینی که قصد تصرف و پاکسازی قومی آن‌ها را داشتند، بایگانی کردند. این اطلاعات شامل موقعیت روستاها، دسترسی به جاده‌ها، کیفیت زمین، آب، منابع درآمد، تعلقات مذهبی، نام رهبران، سن مردان بین 16 تا 50 سال (سن جنگ) و جزئیات دیگر بود.

دیوید بن گوریون، تروریست و رهبر جنبش صهیونیستی از دهه ۱۹۲۰ تا ۱۹۶۰، نقش اساسی در تعیین سرنوشت فلسطینیان داشت. در دهه ۱۹۳۰، او و دستیارانش روی یک سری طرح‌ها از A تا C کار کردند تا فلسطینی‌ها را از کشورشان بیرون کنند.

طرح C (گیمل به زبان عبری) برای موارد زیر ارائه شده:

کشتن رهبران سیاسی فلسطین

کشتن حامیان مالی فلسطین

کشتار فلسطینیانی که علیه یهودیان اقدام کردند

کشتن افسران ارشد Paleoindian و مقامات سیستم اجباری

آسیب رساندن به حمل‌ونقل فلسطین

آسیب رساندن به منابع معیشت فلسطینی ها مانند آب، چاه، آسیاب و غیره

حمله به روستاهای فلسطینی

حمله به باشگاه های فلسطینی، قهوه خانه ها، مکان های ملاقات و غیره

اقدامات رژیم صهیونیستی علیه فلسطینیان:

محو روستاها و تیراندازی به ساکنان آن‌ها

کاشت درختان و علف‌های غیر بومی روی ساختمان های تخریب شده

آتش زدن زمین‌ها

تصرف (غارت) اموال فلسطینیان، اعم از حقیقی و شخصی، مانند حساب های بانکی

تخریب مساجد و کلیساها

تبدیل روستاهای ویران شده فلسطینی به پارک برای یهودیان اسرائیلی

اینها افرادی بودند که اقدامات مشابهی را توسط نازی ها تجربه کرده بودند و این همان چیزی بود که اعراب نکبه (فاجعه) نامیدند.

این همان پاکسازی قومی بود: اخراج، زندانی کردن یا کشتن یک اقلیت قومی توسط اکثریت غالب به منظور دستیابی به همگنی قومی.

این نسل‌کشی بود، جنایتی بین المللی به رسمیت شناخته شده که در آن اعمالی به قصد نابودی کلی یا جزئی یک گروه ملی، قومی، نژادی یا مذهبی انجام می شود.

همانطور که در بالا ذکر شد، رسانه‌های خبری امریکا و اروپا به‌درستی درباره این موضوعات گزارش نمی‌دهند. آن‌ها می‌گویند اسرائیلی‌ها مردمی صلح‌طلب و صالح هستند و فلسطینی‌ها قاتلان وحشی. اکنون، آن‌ها تصمیم گرفته‌اند پوشش خبری اسرائیل و جنگ علیه حماس و فلسطینیان را کنار بگذارند. احتمالاً به این دلیل که 1. آن‌ها از موضوع خسته شده‌اند. و 2. اسرائیل برنده نیست و فقیرترین کشور جهان، یمن، در حال مبارزه با آن‌هاست. اگر هم این اخبار پوشش داده شود، این گزارش در صفحات پشتی روزنامه‌ها چاپ می‌شود. همیشه مقاله‌ای در مورد موج حملات یهودستیزانه به یهودیان در همه جای جهان وجود دارد.

طبق گزارش سازمان ملل متحد، تا سال ۱۹۴۸، صهیونیست‌ها ۸۵ درصد از جمعیت فلسطین را که حداقل 700000 نفر بودند، بیرون کردند و بر خلاف قوانین بین‌المللی از اجازه بازگشت به آنها و فرزندانشان خودداری کردند.

به‌جای تمرکز بر جنایات اسرائیل، سیاستمداران آمریکایی (که ظاهراً نیاز به آموزش در امور بین‌المللی دارند) خواستار جنگ با حماس، جنگ با یمن و جنگ علیه ایران هستند. جمهوری اسلامی مراقب بوده که از رویارویی مستقیم نظامی دور بماند، آنقدر بر خلاف آمریکا موفق بوده که طی دو قرن گذشته به کشور دیگری حمله نکرده است.

یهودیان اسرائیل و یهودیان آمریکا خواستار حمله به ایران هستند، همانطور که عملا در جنگ علیه عراق، سوریه و لیبی انجام دادند. اما مغز کوچک‌ها در واشنگتن متوجه نیستند که بمباران ایران مانند حمله به واتیکان نیست. اگرچه، همانطور که یک روزنامه نگار آفریقایی اشاره کرد، آن‌ها می‌دانند، به همین دلیل است که تلاش‌های خود را روی یمن فقیر متمرکز می‌کنند.

روستای خالی از سکنه فلسطین