محمدرضا ولی‌زاده، فرهیختگان آنلاین: گام دوم تیم‌ملی به اندازه جدال برابر فلسطین مطمئن نبود و نمایش متزلزل شاگردان امیر قلعه‌نویی تردیدها را نسبت به آینده تیم برای موفقیت در جام ملت‌های آسیا بیشتر کرد. هنگ‌کنگ درحالی برابر ایران در دیداری نزدیک شکست خورد که چند ایراد اساسی در شیوه بازی تیم نگران‌کننده به‌نظر می‌رسید و اصلاح نشدن آن‌ها می‌تواند روزهای سخت‌تری را برای ما در قطر بسازد.
در جدال دوم، ترکیب اولیه تیم‌ملی نسبت به بازی نخست با تغییرات گسترده‌ای روبه‌رو شد؛ تحلیل کادرفنی این بود که همۀ بازیکنان تیم باید در شرایط بازی قرار بگیرند، اما جدا از این تحول و ناهماهنگی بازیکنان که در هارمونی تیم هم اثر گذاشت، مهم‌ترین نکته در این پیروزی سخت، افزایش فاحش اشتباهات فردی ملی‌پوشان بود؛ با نمایشی بدون‌تمرکز و مملو از تصمیمات عجولانه.
تیم‌ملی ۱۸۰ دقیقه متفاوت برابر فلسطین و هنگ‌کنگ داشت، اما وجه‌اشتراک هر دو بازی، ضعف مشهود فاز تدافعی تیم بود. جایی که عناصر دفاعی نه‌تنها در عملکرد فردی از فرم مطلوب خود خارج شده بودند بلکه امور دفاع تیمی هم درست و استاندارد انجام نشد تا با این سازمان متزلزل دفاعی، فلسطین و هنگ‌کنگ بارها به دروازه تیم‌ملی برسند و موقعیت خلق کنند، نکته‌ای که نباید به بهانۀ بازی هجومی -که البته در این دیدار هم اثری از آن ندیدیم- به‌راحتی از آن گذشت. زیرا ژاپن، کره‌جنوبی و قطر برابر ما از آن نمی‌گذرند.
از طرفی این عدم‌تمرکز در تصمیمات کادرفنی هم دیده می‌شد؛ جدا از چهرۀ کلافه امیر قلعه‌نویی و انتظارات بالای او که در دیدار با هنگ‌کنگ از سوی بازیکنان باتجربه و البته کم‌انگیزه تیم پاسخ داده نشد، هیچ‌کدام از سه تعویض کادرفنی در تغییر جریان بازی کارگر نیفتاد و گره‌ای را باز نکرد. فارغ از عجیب بودن تغییرات و مصدومیت سردار آزمون و استراحت اجباری به او، در روز کم‌فروغ ستاره‌های بخش تهاجمی تیم‌ملی، باز هم به علی قلی‌زاده بازی نرسید تا در فشار شدید هنگ‌کنگی‌ها به سامان قدوس، با ایجاد خلل در فرآیند انتقال بازی از دفاع به حمله، خلاقیت در میانه‌میدان گم شود و ساختِ بازی شکل نگیرد.
به‌هرحال تیم‌ملی ۶ امتیازی شد و به مرحله‌حذفی صعود کرد اما تقابل با هنگ‌کنگ و این پیروزی شکننده یک‌گله را می‌توان تلنگری جدی برای شاگردان امیر قلعه‌نویی دانست. هنوز چیزی از دست نرفته و کادرفنی تیم در ادامه جام فرصت ترمیم ایرادات تیمش را دارد، اما این زمان برای بالا بردن کیفیت اندک و محدود خواهد بود. کار سخت است و راه ناهموار اما تا رسیدن باید رفت؛ هر چند در این مسیر اولین گام، شنیدن انتقادها، پذیرفتن نقاط‌ضعف و تلاش برای رفع آن‌هاست.