جدول لیگ برتر به وضعیتی برگشت که در آن هیچ امتیازی از سپاهان و پرسپولیس کم نشده است. آیا می‌توان باور کرد که پنجره پرهیاهوی نقل و انتقالات نیم فصل اول فوتبال ایران، کوچک‌ترین تخلفی نداشته است؟ البته که کمیته‌های قضایی فدراسیون باید مستقل از هم عمل کنند اما وقتی قانون یکی است، چطور می‌توان درک کرد که این همه اختلاف بین آرای کمیته‌های انضباطی و استیناف وجود داشته باشد؟ اگر واقعا تخلفی در کار نبوده، چرا به همان سادگی از این دو باشگاه امتیاز کم‌شد و این همه مورد اتهامی صریح در اختیار هواداران فوتبال قرار گرفت؟

 کمیته استیناف نباید صرفا با اعلام یک رای، از این ماجرا کنار بروند. آن‌ها باید به سوال‌های هواداران فوتبال به شکل شفاف جواب بدهند. اول اینکه آیا واقعا باشگاهی مثل سپاهان با این ترکیب کهکشانی، به سقف بودجه وفادار مانده است؟ آن‌ها بعد از ایراد قرارداد شش بازیکن، عیسی آل کثیر، برایان دابو و امید نورافکن را به لیست اضافه کردند. ظاهرا قرار است در نیم فصل هم بازیکن بخرند. سرنوشت قرارداد دلاری چند بازیکن تیم چه شد؟ آیا واقعا پرسپولیس مالیات بازیکن خارجی‌اش را تقبل نکرده بود؟ ظاهرا در این پرونده، یک کار تیمی عالی شکل گرفت. رئیس فدراسیون که گفته بود در صورت تخلف یک تیم مسابقه سه بر صفر به سود حریف می‌شود، پرونده را به کمیته انضباطی فرستاد. کمیته انضباطی تخلف را به کسر چند امتیاز تقلیل دارد و کمیته استیناف، چراغ سبز را صادر کرد تا باز هم این اتفاق رخ بدهد. آیا واقعا فدراسیون انتظار دارد بعد از این ماجرا، باشگاهی مثل استقلال در نیم فصل دوم سقف را رعایت کند؟

فدراسیون فقط ژست جدیت گرفت و به محض افتادن آب از آسیا، شهامت را کاملا فراموش کرد. این عقب‌نشینی، کاملا قابل پیش‌بینی به نظر می‌رسید. فدراسیون در این ماجرا، یک تئاتر تمام اجرا کرد اما وقتی پرده‌های کنار رفتند، قانون سقف بودجه نیز غیب شده بود. این رای، پایانی زودهنگام بر ضمانت اجرایی این قانون بود.