پردیس‌های خودگردان یا بین‌المللی برای برداشتن بخشی از بار دانشجویان و پذیرش دانشجویان بین‌المللی تاسیس شدند اما برخلاف آنچه توقع می‌رفت، با گذشت زمان اسم و رسم خود را تغییر دادند و به نهادی تبدیل شدند که از طریق دانشگاه، بودجه دولتی می‌گرفتند و از سمت دیگر از دانشجویان خود بودجه هنگفتی دریافت می‌کردند و در برخی موارد دیده شده که اتفاقات ناهنجاری از این پردیس‌ها منتشر می‌شود. «فرهیختگان» در شماره امروز گزارشی از نشست بررسی و تحلیل وضعیت پردیس‌های خودگردان دانشگاهی را منتشر می‌کند. در این نشست خدایار ابیلی عضو هیات‌علمی دانشگاه تهران، غلامرضا ذاکرصالحی عضو موسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی، جوادپورکریمی و رضا محمدی عضو هیات‌علمی دانشگاه تهران، احسان اکرادی رئیس گروه گسترش همکاری‌های علمی دانشگاه علامه و رسول غفاری دانشجوی دکتری مدیریت عالی دانشگاه تهران حضور داشته‌اند که در ادامه می‌خوانید.
جواد پورکریمی، عضو هیات‌علمی دانشگاه تهران و دبیر علمی وبینار: من به پنج موردی که شما فرمودید، تعارض منافع را هم اضافه می‌کنم، چون در بسیاری موارد درخصوصی‌سازی تعارض منافع هم بود. خیلی از مسئولان آموزش عالی خودشان صاحبان موسسات آموزش عالی غیردولتی هم بودند؛ لذا این قانون تعارض منافع که بعد از چند وقت در مجلس تصویب شد، می‌تواند مفید باشد.
غلامرضا ذاکرصالحی، استاد و مدیرگروه مطالعات تطبیقی و نوآوری در موسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی: بحث پردیس‌های خودگردان بحث روز است. گرچه من درمورد آن پژوهش مستقل و کلاسیکی انجام ندادم اما تاملاتی دارم. وقتی روزانه مقالات علمی و تجارب جهانی را می‌بینم و با ایران مقایسه می‌کنم، شکاف‌هایی هست که آنها را خدمت‌تان عرض می‌کنم. کتابی دارم تحت‌عنوان جلد سوم «حقوق آموزش عالی» که به موسسات غیرانتفاعی پرداخته است. کل بحث آن مختص این موسسات است و در آنجا ناگزیر بودم که به بحث خصوصی‌سازی آموزش عالی نگاهی داشته باشم. سال 94 من افتخار این را داشتم که مشاور پایان‌نامه دکتری در دانشگاه شهید بهشتی در رشته برنامه‌ریزی و توسعه آموزش عالی باشم. ما توانستیم با رویکرد کارکردگرایی پارسونز، انسجامی به بحث آسیب‌شناسی پردیس‌های خودگردان در ایران دهیم. دربررسی‌های آماری آن سال متوجه شدیم که کل حجم دانشجوی موجود در پردیس‌های ما 0.5 درصد از کل دانشجویان است.
خدایار ابیلی، عضو هیات‌علمی دانشگاه تهران: ما در گذشته تجربه‌ای ذی‌قیمت در مورد دانشگاه‌های بزرگ دنیا مثل هاروارد در کشور داشتیم که پردیس در ایران داشتند. پردیس بین‌المللی دانشگاه هاروارد در ایران بود و از بهترین کارهای نظام آموزش عالی در آن پردیس‌ها تولید شد و کار باارزشی بود. ما هم به دلایل مختلفی پردیس‌هایی را در مناطقی که محدودیت اصطلاحا ورود یا خروج کمتر است، هم از نظر استاد و هم از نظر دانشجو داریم اما واژه خودگردان و بین‌المللی دو واژه‌ای است که باید در رفتار این پردیس‌ها به‌وضوح ببینیم.
ادامه مطلب را اینجا بخوانید.