حسین نعمتی، خبرنگار: بعد از انجام عملیات طوفان الاقصی، 50 روز درگیری و حالا چند روز آتش‌بس چه طرفی برنده این جدال شد؟ برای پاسخ به این سوال باید مقدمه‌ای را بیان کنیم. اولا مهم‌ترین علت بقا و ماندگاری یک کشور، مردم آن هستند. اگر ملتی نباشد کشوری نیست. دوما مهم‌ترین علت ماندن مردم یک سرزمین در آب و خاک و سرزمین‌شان حس هویت و مالکیت در جایی است که در آن به‌دنیا آمده‌اند. تا به حال به این فکر کرده‌اید که چرا صهیونیست‌ها علی‌رغم این مساله که می‌دانند مردم مناطق دیگر جهان از آنها متنفر می‌شوند به قوم برگزیده بودن خود تاکید دارند؟ تا به حال این فکر کرده‌اید که چرا رهبران فکری و عقیدتی رژیم‌صهیونیستی چندین دهه است سعی دارند با رسانه‌ها و ابزارآلات مختلف بگویند اولین مردمان بیت‌المقدس بوده‌اند؟ چرا تلاش می‌کنند یهودیان بیشتری را به مناطق اشغالی بکشانند؟ و این مساله که می‌خواهند بگویند آنها همواره در طول تاریخ قربانی بودند؟
همه این کارها به این دلیل است که شهروندان اسرائیلی نه‌تنها هویت صهیونیست بودن را بپذیرند، بلکه به آن افتخار کنند. این مساله تا جایی برای سران اسرائیل اهمیت دارد که آنها فکر می‌کنند اگر تمام دنیا هم از اسرائیل متنفر شود مهم نیست ولی خود مردم مناطق اشغالی به هویت‌شان افتخار کنند. (حتی در برخی سطوح، آنها از مساله تنفر دیگر جهانیان برای همدلی بیشتر مردم خود استفاده می‌کنند و غرور ملی را افزایش می‌دهند.) حقیقت این است تهدیدات نظامی علیه اسرائیل آنها را می‌ترساند اما تهدید اصلی علیه رژیم‌صهیونیستی «بحران هویت» خود مردم مناطق اشغالی است. اگر اکثریت مردم ساکن مناطق اشغالی روزی به این نتیجه برسند که افسانه قوم برگزیده بودن یا بهانه ساکنان اولیه بیت‌المقدس فقط برای این است که عده‌ای جهان را کنترل کنند، آیا باز به هویت خود افتخار خواهند کرد؟ آیا به این نتیجه نمی‌رسند که بهتر است به‌سمت کشور پدران‌شان برگردند؟ مهم‌ترین خطری که رژیم‌صهیونیستی را تهدید می‌کند ناامیدی مردم مناطق اشغالی از خود و مهاجرت‌شان به کشورهای دیگر است؟ (قبل از جنگ، موسسه تحقیقاتی ERI در تل‌آویو با انتشار پژوهشی نوشت، اعتماد جوانان یهودی به رژیم و نهادهای آن به شدت کاهش یافته است. طبق گزارش این موسسه، در‌حالی‌که ۶۶ درصد جوانان ۱۸ تا ۴۴ ساله در سال ۲۰۲۲ گفته بودند «حتی اگر امکانش را داشته باشند، اسرائیل را ترک نخواهند کرد»، این میزان در سال ۲۰۲۳ به ۴۶ درصد رسیده و ۵۴ درصد از این جوانان گفته‌اند مایلند امکان مهاجرت را به‌طور عملی بیازمایند.)
فکر می‌کنید چرا امام خمینی(ره) هیچ‌گاه رژیم‌صهیونیستی را به‌رسمیت نشناخت و ما هنوز این رژیم را به‌رسمیت نمی‌شناسیم؟ ما هویت آنها را قبول نداریم. چرا نیروهای رسانه‌ای رژیم‌صهیونیستی با اینکه می‌دانند ممکن است مضحکه کشورهای دیگر شوند فیلم‌هایی از رقص نظامیان خودشان با لباس نظامی منتشر می‌کنند؟ آنها می‌خواهند بگوید ما از اسرائیلی بودن‌مان خوشحالیم. در این لباس بودن، افتخار ماست. (البته که دروغ است. بر طبق گزارش مرکز تحقیقات کنست یک‌چهارم تلفات ارتش رژیم‌صهیونیستی به‌دلیل خودکشی است. این مطالعه همچنین نشان می‌دهد بسیاری از خودکشی‌ها در ارتش رژیم‌صهیونیستی تنها به‌دلیل اختلالات روان‌شناختی نیست، به شکلی که اکثر نظامیانی که دست به خودکشی زده‌اند برای مدت طولانی از اضطراب در‌خصوص سرنوشت خود رنج می‌بردند و در‌حالت سرخوردگی مداوم، سردرگمی شدید و عدم‌احساس تعلق به تشکیلات نظامی ارتش به سر می‌بردند.)
اما حالا بعد از این مقدمه طولانی به سراغ سوال خود برویم؟ چه کسی پیروز جنگ شد؟ در جنگ‌های پیشین رژیم‌صهیونیستی با حماس و مردم غزه سران رژیم‌صهیونیستی از جنگ، برای تقویت روحیه غرور و هویت ملی استفاده می‌کردند. آنها همچنین با در دست داشتن رسانه‌های مهم جهان سعی در مظلوم‌نمایی و حق‌طلبی می‌کردند. اما در جنگ اخیر شکست سختی در این حوزه خوردند. ساکنان مناطق اشغالی با دیدن ملت‌هایی که هر روز تجمع برگزار می‌کنند با خود می‌گویند آیا واقعا بودن در این سرزمین ارزشش را دارد؟ آیا داستان‌های قوم برتر واقعی است؟ بحران هویت در میان مناطق اشغالی جدی است و جنگ اخیر هم این مساله را به‌شدت افزایش می‌دهد. هیچ جنگی باعث نابودی رژیم‌صهیونیستی نخواهد شد. این خود مردم مناطق اشغالی هستند که با ترک سرزمینی که هیچ تعلقی به آن ندارند پایان رژیم‌صهیونیستی را خواهند ساخت.