عطیه همتی، دبیرگروه نقد روز: روز 27 آبان‌ماه همزمان با روز جهانی «اقدام برای فلسطین» در ایران و بسیاری از نقاط جهان راهپیمایی برای حمایت از مردم مظلوم فلسطین شکل گرفت و مردم ایران در این روز به خیابان‌ها آمدند. راهپیمایی بزرگ بین‌المللی که در خیابان‌های بسیاری از شهرهای بزرگ دنیا شکل گرفت تا فریاد نفرت از اسرائیل و حمایت از کودکانی که دسته‌دسته زیر بمباران وحشیانه صهیونیست‌ها شهید می‌دهند در گوش همه مردم جهان بپیچد. در تهران نیز این راهپیمایی در حدود ساعت 15 به وقت ایران با مرکزیت میدان انقلاب آغاز شد و گروه‌ها و اقشار مختلفی از مردم به میدان آمدند و در این تجمع جهانی شرکت کردند. عکس‌ها و فیلم‌های منتشرشده از این گردهمایی بزرگ به‌خوبی نشان می‌دهد فریاد انزجار از صهیونیسم نه متعلق به یک گروه و جریان خاص است و نه حتی می‌توان آن را در دسته‌بندی‌های مذهبی جای داد بلکه انزجار از اسرائیل مساله همه انسان‌هایی است که انسانیت و آدمیت‌شان از شدت وحشیگری صهیونیست‌ها به درد آمده ‌است.
فراموش نکنیم مساله فلسطین کانون اتحاد همه جریان‌های سیاسی کشور است
در 40 روز اخیر چه در رسانه‌ها و چه در تریبون‌های رسمی کشور به‌خوبی شاهد بودیم که با وجود همه اختلاف‌نظرها بین جریان‌های سیاسی کشور، مساله فلسطین مساله واحد و مشترک همه جریان‌های سیاسی و حتی فرهنگی بود و همه جریان‌های کشور از راست‌ترین نقطه تا چپ‌ترین نقطه از رژیم‌صهیونیستی اعلام انزجار کردند. اتفاقی که باید قدر آن را دانست و برای نگهداری و مراقبت از آن تلاش کرد. بیش از 11 هزار نفر در جنگ اسرائیل و فلسطین به شهادت رسیده‌اند. بیش از پنج هزار کودک فلسطینی به خاک و خون کشیده شدند تا به همه و همه جهان اسلام با همه تکثرهای دینی، آیینی و مذهبی خود بار دگر ثابت کنند رژیم‌صهیونیستی مساله‌ای قابل مذاکره و قابل عادی‌سازی نیست و حالا این وفاق به‌وجودآمده نیازمند مراقبه‌های جدی سران کشورهای اسلامی و حتی سران کشور خودمان است. هیچ مناسک دیگری به دلیل وفاق ایجادشده درباره فلسطین نمی‌تواند این جمعیت رنگارنگ را با همه تفاوت‌های خود به خیابان‌ها بکشاند و به جرات می‌توان گفت اتفاق به‌وجودآمده حول مساله فلسطین در 40 روز اخیر بی‌سابقه بوده‌ است.
از وزیر شعاری که داشتیم تا شعارسازی که نداریم
راهپیمایی مردم ایران که روز گذشته برگزار شد اگرچه پرشور بود اما به‌روشنی کم‌وکاست ما در رهبری جریان‌های مردمی چه در شعارسازی و چه در پذیرش همه اقشار به‌دردآمده در موضوع فلسطین را به‌خوبی نشان داد. شعارهایی تکراری، کلیشه‌ای و حتی گهگاه استادیومی که فقط از هر اجتماعی به اجتماع دیگر می‌رود بسیار نمایان بود. مانند همان شعار «حیا کن رها کن» که در میدان انقلاب توسط لیدرها از شرکت‌کنندگان درخواست می‌شد. شعائر انقلاب اسلامی از مهم‌ترین شاخصه‌های انقلاب بود که نشان‌دهنده مانیفست سیاسی و حتی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران بود. از شعار «نه شرقی نه غربی جمهوری اسلامی» گرفته تا شعار مهم «استقلال آزادی جمهوری اسلامی» که در آن آرمان‌های فکری حضرت امام را برای ایران نشان می‌داد. شعار چنان در انقلاب اسلامی مهم بود که مرحوم «محمود مرتضایی‌فر» به دلیل جهت‌دهی‌ احساسات مردمی در اجتماع‌های سیاسی به «وزیر شعار» معروف شد. اما این روزها که هیجانات و احساسات مردمی نسبت به مساله فلسطین به دلیل این حجم از وحشیگری‌های صهیونیستی به اوج خودش رسیده‌ است شاهد دم‌دستی‌ترین شعارها هستیم و هیچ برنامه طراحی‌شده‌ای برای مدیریت و جهت‌دهی این احساسات وجود ندارد.
نگذاریم مساله فلسطین با ضعف اجرایی ما دم‌دستی شود
مساله فلسطین در جهان مدیون امام خمینی(ره) است و امام بود که هرساله با راهپیمایی روز قدس به همه جهان یادآور شد که مساله قدس مساله اول و اصلی جهان اسلام است. این در حالی است که شعارهای کف میدان کشور حکایت از این ماجرا ندارد. نسل چهارم و پنجم انقلاب اسلامی از جا بلند شده و کف میدان آمده و فلسطین دغدغه‌اش شده ‌است اما وقتی در مهم‌ترین اجتماع‌ها دم‌دستی‌ترین و حتی استادیومی‌ترین شعارها که هیچ مساله مبنایی و مفهومی داخل آن نیست داخل دهانش می‌گذاریم چگونه می‌توانیم توقع داشته باشیم که نگاه او نسبت به مساله فلسطین همان نگاه بلندپایه و بزرگ و آرمانی حضرت امام باشد؟ او هربار در هر اجتماعی که ایجاد شده به میدان آمده و می‌خواهد جوش و خروشش نسبت به این مساله را همراستا با نظام اسلامی فریاد بکشد. او دوست دارد همراه و همزمان با سایر مردم جهان نسبت به فلسطین ابراز احساسات دسته‌جمعی نشان دهد آن هم در کشوری که داعیه‌دار این مساله‌ است. اما دستگاه‌های عریض و طویل فرهنگی برای او در خیابان‌ها جز آنکه دور هم جمع‌شان کنند تدارکی ندیده‌اند. آیا بهتر نبود دست‌اندرکاران و متولیان امر وقتی این نیاز جمعی را از تجمعات قبلی احساس کردند برای باقی تجمع ‌ها به‌خصوص این تجمع برنامه ویژه‌تر و پرمحتواتری برگزار می‌کردند؟ نباید گذاشت مساله فلسطین که حالا مساله روز جهان است با برگزاری تجمعات بی‌محتوا تبدیل به مساله‌ای دم‌دستی و بی‌اهمیت شود. مساله‌ای که باید هر نسل بعد از انقلاب اسلامی به نسل بعد از خودش منتقل کند.
رفتارهای سلبی در موضوع فلسطین جایی ندارد
مساله فلسطین دیگر فقط مساله جهان اسلام نیست. مساله فلسطین امروز مساله همه مردم جهان است. مساله‌ای که در غرب روزی متعلق به جریان روشنفکری بود امروز به کل وجدان‌های بیدار در سراسر جهان تسری به پیدا کرده ‌است. موضوعی که باید در امر اجرایی تجمعات و حتی برنامه‌های مربوط به فلسطین رعایت شود. اگر روزی جریان موسوم به حزب‌اللهی داعیه‌دار مساله فلسطین بود امروز باید بداند پرچم حمایت از این مردم مظلوم به دست تمام اقشار جهان رسیده ‌است. بی‌خداها حتی صدایشان برای فلسطین و آنچه این روزها بر سر مردمان بی‌دفاع و کودکانش می‌آید در آمده ‌است. متولیان داخلی باید فراجناحی‌تر برای فلسطین عمل کنند چنانکه مساله فلسطین در دنیا فراجناحی، فرادینی و فراسرزمینی شده‌است. رفتارهای سلبی در تجمعات جایی ندارد. تذکرات و رفتارهای سلبی باید خارج از تجمع وجود داشته باشد. آن کس که برای فلسطین به میدان آمده، حتی اگر به غلط پوشش اسلامی ندارد حداقل برای بیداری آدمیت خودش آمده‌ است. فلسطین بین آدمیت و حیوانیت خط کشیده ‌است نه حتی اسلامیت و غیراسلامیت. تمام آدمیت و انسانیت با هر شکل و ظاهری جلوی رژیم‌صهیونیستی ایستاده‌ است. مساله آنقدر بزرگ است که امام موسی صدر می‌گوید اگر روزی شیطان با اسرائیل بجنگد ما کنار شیطان می‌ایستیم. پس در مساله فلسطین خط‌کشی تازه‌ای نباید ساخت.