مرتضی قنبری: لابد این هم بخشی است از طنز تلخ تاریخ. در افغانستان جنگ زده و با بمب شخم خورده، عکسی منتشر شد از پسر بچه‌ای که با کیسه نایلن، پیراهن آرژانتین ساخته بود تا مسی باشد. مسی کوچه‌های خون آلود... چرخ فضای مجازی چرخید و چرخید و عکس جهانی شد و «مسی افغانستان»، زندگی‌اش تغییر کرد و به بارسلونا رسید و کنار اسطوره‌اش عکسی گرفت به یادگار و دیگر از او بی‌خبریم. لابد جایی آرام مشغول زندگی است. یک عکس سرنوشتش را تغییر داد.

حالا اینجا، در غزه، عکس دیگری منتشر شده از پسر بچه‌ای که نه کیسه رنگ شده که احتمالا لباس اوریجینال یا دستکم با کیفیتی تنش است که اسم رونالدو رویش نقش بسته. لباس و خود پسر، به شدت آسیب دیده‌اند چون بمب‌ها، فوتبال بازی نمی‌کنند...چون جنگ‌ها، فوتبال را نمی‌فهمند.... چون موشک‌ها و هواپیماها، کاری ندارند که تو کیستی و چیستی و رویایت کدام تیم است. بمبشان را رها می‌کنند و می‌روند سروقت زندگی‌شان و تو می‌مانی با بدنی زخمی در بیمارستان و پیراهنی آتش گرفته و پاره شده. کسی چه می‌داند دنیا چطوری است؟ شاید پرستاری که این بچه را مداوا کرده و خود این بچه، شب، فارغ از دنیای جنگ بازی رونالدو را تماشا کنند... البته اگر برای این کودک آسیب دیده، چشمی و برقی و تلویزیونی مانده باشد...

کاش این رژیم منحوس نبود...