یگانه عصاری، خبرنگار: یکی از رشته‌هایی که در بازی‌های هانگژو بسیار موردتوجه مردم قرار گرفت، پرش با اسب بود و بیراه نیست اگر بگوییم به سبب درخشش نغمه خانجانی، سوارکار پرش با اسب کشورمان این اتفاق افتاد. ورزشکاری که اگرچه نتوانست روی سکو برود و مدال‌آور باشد اما به‌عنوان تنها نماینده زنان در سوارکاری بازی‌های هانگژو توانست بهترین نتیجه را بدون هیچ خطایی به نام خود ثبت کند. او در گفت‌وگو با «فرهیختگان» از رقبای سرسخت خود در هانگژو و پتانسیل بالای این رشته برای مدال‌آوری گفت.
امسال با درخشش شما در هانگژو توجه بسیاری از مردم به این رشته جلب شد، رشته‌ای که هم جذاب است و هم با کمی توجه می‌تواند مدال‌آور باشد. خودتان چقدر متوجه این استقبال جمعی شدید؟
بعد از مسابقات انفرادی من در شبکه‌های اجتماعی پیام‌های بسیاری گرفتم و خیلی از دوستان جامعه سوارکاری به من لطف داشتند، به غیر از دوستان جامعه سوارکاری، من از طریق اخبار، شبکه‌های اجتماعی و شبکه ورزش که به‌صورت زنده مسابقات را پوشش می‌داد، پیام‌های بسیاری گرفتم. بله این مساله را خودم هم دیدم و برایم روشن بود که مردم خیلی لطف داشتند. خوشحالم که توانستم این ورزش را به اذهان عمومی بیشتر معرفی کنم و مردم به این رشته جذب شود.
شما از چه زمانی ورزش سوارکاری را شروع کردید؟
من متولد دی سال 73 هستم و از 5 سالگی سوارکاری را شروع کرده‌ام. اولین‌باری که من سوار اسب شدم همراه با خانواده به مسافرت شمال کشور رفته بودم و آنجا در جنگل‌های مازندران سوار اسب شدم و از پدرم قول گرفتم که وقتی به تهران برمی‌گردیم مرا دوباره به سوارکاری ببرند. من با اسب بزرگ شدم. هیچ زمینه سوارکاری‌ای در خانواده نداشتم و تنها فردی هستم که در خانواده سوارکاری می‌کنم.
درباره بازی‌هایتان در هانگژو توضیح دهید.
در بازی‌های آسیایی پرش با اسب رقابت بسیار سنگینی است. از آنجا که هم‌تیمی ما سوارکارها اسب است، یک حیوان که در تمامی دنیا بسیار ارزنده است و قیمت‌های بالایی دارد، هرکس هزینه بیشتری کند، می‌تواند نتیجه بهتری بگیرد. به این خاطر که کشورهای عربی مانند قطر، کویت، امارات و... سرمایه زیادی را در این رشته گذاشته‌اند، رقابت با آنها بسیار سخت است و البته کشورهای آسیایی مانند ژاپن و چین که هر دوره در المپیک شرکت می‌کنند و سوارکارهای بسیار متبحر و حرفه‌ای دارند، این رشته رقبای بسیاری سختی دارد. من برای جایگاه سیزدهمی نرفته بودم و رفتم تا نتیجه بهتری بگیرم ولی متاسفانه با یک برخورد به مانع نتوانستم جایگاه بهتری را کسب کنم. شیوه داوری مسابقات هم به‌گونه‌ای بود که هر دور که می‌پریدیم خطا صفر می‌شد و اگر این خطاها صفر نمی‌شد، من شاید در جایگاه بهتری می‌ایستادم. اما قرار گرفتن من در جایگاه سیزدهم به این دلیل خیلی موردتوجه قرار گرفت که در این ارتفاع رده 150سانتی‌متر، ما تابه‌حال بی‌خطایی نداشتیم و این بهترین نتیجه‌ای بود که در رده 150 سانتی‌متر در مسابقات انفرادی بازی‌های آسیایی توانستیم بگیریم. به همین دلیل خیلی به من لطف داشتند و به‌عنوان تنها بانو که در این دوره مسابقات شرکت کرده بود، توانستم بهترین نتیجه را بگیرم. شاید از نظر عدد و رقمی جایگاه خوبی نباشد ولی بین 50 نفر بزرگان سوارکاری آسیا، جایگاه خوبی در رشته پرش با اسب بود.
ما در ایران پیست و امکانات مناسب برای تمرین داریم؟ تفاوت ما و دیگر کشورها فقط در امکانات و توجه است؟
ما در ایران سوارکارهای بسیار خوبی داریم، باشگاه‌های بسیار خوبی به‌خصوص در تهران داریم که دارای استانداردها هستند و می‌توانند مسابقات بین‌المللی پرش با اسب را برگزار کنند. متاسفانه مشکل ما فقط قرنطینه است. ما نمی‌توانیم اسب‌های داخل کشورمان را به کشورهای دیگر ببریم، اگر این مشکل حل شود هم از کشورهای دیگر می‌توانند به کشور ما بیایند و هم سوارکارهای ایران با اسب‌های خودشان می‌توانند به کشورهای دیگر بروند و کسب تجربه کنند.
این رشته چقدر می‌تواند برای کشورمان مدال‌آور باشد؟
نظر شخصی من این است که رشته پرش با اسب می‌تواند بسیار مدال‌آور باشد، به‌خصوص در بازی‌های آسیایی. من المپیک را مقوله‌ای جدا می‌دانم. ولی درباره مدال‌آور بودن این رشته، تنها مشکل همین قرنطینه است. ما اگر بتوانیم اسب‌هایی را که با آنها اخت گرفته‌ایم از کشور خارج کنیم و دوباره به کشور بازگردانیم، یعنی با اسب خودمان در مسابقات برون‌مرزی خوب شرکت کنیم، مطمئن باشید سوارکاری پتانسیل این را دارد که برای کشور عزیزمان بسیار مدال‌آور باشد. برای مقایسه باید بگویم کشوری مانند عربستان‌سعودی بسیار روی رشته پرش با اسب متمرکز است، اسپانسرینگ خوبی دارد و به مسابقات برون مرزی می‌روند، آنها توانستند در بازی‌های آسیایی طلا بگیرند و حتی سهمیه المپیک پاریس 2024 را هم به‌دست آوردند.
گویا سردار آزمون بعد از مسابقه‌تان با شما تماس گرفتند؟
آقای سردار آزمون از دوستان خانوادگی ما و دوست خیلی خوب همسرم هستند، بله با من بعد از مسابقه تماس گرفتند و خیلی لطف داشتند. آشنایی ما از سوارکاری شروع شد و برایشان آرزوی سلامتی دارم.
به‌عنوان یکی از بهترین سوارکاران ایران به نظرتان برای ارتقای این رشته در کشور باید چه کرد؟
دوست دارم از فدراسیون و مسئولان ورزشی بخواهم که بیشتر به این رشته بها دهند. ما تا هفته آخر قبل از شروع مسابقات نمی‌دانستیم شرایط اعزام‌مان چطور است و بسیار سردرگم بودیم. تا لحظه اعزام هیچ چیز مشخص نبود. در این رشته یک موجود زنده دیگر باید بدنسازی کند، آماده‌سازی شود و... یعنی بیش از 70 درصد باید روی اسب کار انجام شود و این مسائل نیاز به برنامه‌ریزی دقیق دارد که متاسفانه در هانگژو این اتفاق نیفتاد و از این بابت بسیار متاسف شدم.