نیلوفر مژدهی، خبرنگار: تا همین چند وقت پیش، به‌دلیل آوارگی و بی‌خانمانی تیم نساجی مازندران، به مسئولان وقت اداره کل ورزش این استان گله‌های بسیاری کردیم، اما هنوز زمان زیادی از آن روزها نگذشته که بزرگ‌ترین تیم‌های فوتبال کشورمان آن هم در شهر تهران به همان درد مبتلا شده و ورزشگاه برای برگزاری مسابقات رسمی خود ندارند.
از بحث نداشتن ورزشگاه اختصاصی برای تیم‌های فوتبال که بگذریم، ورزشگاه‌های اجاره‌ای نیز فعلا در دسترس نیست. باشگاه پیکان نزدیک به یک هفته محله‌های مختلف تهران را گشت تا بلکه بتواند ورزشگاه مناسب برای برگزاری بازی خود پیدا کند او حتی دست به دامن چند شهر اطراف هم شد تا درنهایت از قزوینی‌ها مجوز گرفت.
تکلیف بازی پیکان پرسپولیس مشخص شد. آنها این هفته در ورزشگاه سردار آزادگان شهر قزوین بازی می‌کنند اما معضل نداشتن ورزشگاه برای برگزاری بازی‌های لیگ برتر همچنان به قوت خود باقی است. در چنین شرایطی این سوال به‌وجود می‌آید که در این مدت چرا تلاشی برای رفع مشکلات آماده‌سازی ورزشگاه‌ها و فراهم کردن زیرساخت‌ها و احداث زمین چمنی مناسب برای برگزاری لیگ برتر ایران، صورت نگرفت؟ آیا پس از مدت‌ها یاد نگرفته‌ایم قبل از اینکه ورزشگاه‌ها به تخریب و ویرانی کشیده شوند به فکر بازسازی افتاده و مثل شرایط فعلی کاسه چه کنم، چه کنم، به‌دست نگیریم؟
طی هفته‌جاری شرایط ورزشگاه‌های تهران به شکلی بود که حتی امکان برگزاری یک مسابقه را نداشتند. ورزشگاه آزادی میزبان بازی استقلال بود. از این رو امکان برگزاری دو بازی در فاصله کم وجود نداشت؛ چراکه همین حالا هم چمن این استادیوم به‌شدت آسیب‌پذیر است و کوچک‌ترین غفلتی ممکن است به قیمت از بین رفتن آن تمام شود. از این رو حالا که شرایط در تهران به‌شدت بحرانی است همان بهتر که هفته‌ای یک بازی در این چمن برگزار شود.
مدت‌هاست اهالی فن ایرادات متعددی از ورزشگاه آزادی می‌گیرند اما مسئولان مربوطه آنقدر منتظر ماندند تا این ورزشگاه در معرض تخریب قرار بگیرد و پس از آن به فکر تجهیز آن افتادند. شاید اگر خیلی زودتر و در شرایطی که مسابقات تعطیل بود برای بازسازی ورزشگاه آزادی اقدام می‌کردند حالا این استادیوم شرایط بهتری داشت. در شرایط فعلی متاسفانه مسئولان بدون در‌نظر گرفتن کم‌کاری‌های خود برای برگزاری مسابقات لیگ خیلی راحت از زیر بار مسئولیت خارج می‌شوند یا زیرساخت‌ها را برای برگزار نکردن بازی با شرایط مناسب بهانه می‌کنند. در‌حالی‌که ایراد اصلی متوجه آنهاست. وزارت ورزش به‌عنوان متولی اصلی تقریبا خود را از ماجرا کنار کشیده و در حالت سکوت فقط نظاره‌گر اتفاقات تاسف‌بار این روزهای ورزشگاه‌های ایران است. با این همه شرکت توسعه و تجهیز که خود را متولی اصلی می‌داند و همواره در قواره مدعی درخصوص کمبودها صحبت کرده هرگز در راستای بهبود شرایط تلاش خارق‌العاده‌ای از خود نشان نداده است.
ورزشگاه آزادی اما تنها مشکل علاقه‌مندان به فوتبال در تهران نیست. وقتی تیمی مثل پیکان یا هوادار مدت‌هاست در ورزشگاهی همچون پاس قوامین، برای برگزاری بازی‌های خود اجاره سنگین پرداخت می‌کنند، توقع بهترین کیفیت را هم دارند. چرا هرگز مسئولان این استادیوم به فکر تامین نیازهای این دو تیم یا حداقل تامین زیرساخت‌های لازم برای برگزاری یک مسابقه معمولی فوتبال نیفتادند. مدت‌هاست مسئولان این ورزشگاه مسابقات را بدون‌تماشاگر برگزار می‌کنند و بهانه خوبی همچون نداشتن پارکینگ یا در محل پرتراکم شهر بودن و مشکلات برای ایجاد امنیت را دارند، اما تاکنون آنها که با هزارویک دلیل همواره از برگزاری بازی با تماشاگر امتناع می‌کنند، آیا هرگز از خود نپرسیدند چرا در‌جهت برطرف کردن نواقص زمین و زیرساخت‌ها تلاش نمی‌کنند تا بتوانند بازی‌هایی را با تماشاگر برگزار کنند؟ همین که بگوییم زیرساخت‌ها فراهم نیست و نمی‌توانیم با تماشاگر برگزار کنیم، بهانه خوبی برای رفع مسئولیت است.
ورزشگاه کاظمی که در اختیار باشگاه پرسپولیس است نیز خود جای تامل دارد. این استادیوم در موقعیت نسبتا خوبی قرار دارد و دسترسی به آن راحت است. از طرفی وسط شهر نیست. سوالی که پیش می‌آید این است وقتی مسئولان مربوطه در‌حال ساخت این ورزشگاه بودند، آیا به این فکر نکردند که شرایط را برای حضور هواداران فراهم کنند؟ آیا در‌حالی‌که هزینه زیادی برای ساخت این ورزشگاه شده است امکانش وجود نداشت تا شرایطی برای اسکان هواداران، پارکینگ یا زیرساخت‌هایی برای میزبانی از یک مسابقه فوتبال را فراهم کنند. این استادیوم به اندازه کافی برای میزبانی از مسابقات فوتبال مناسب است، فقط کافی بود هزینه اندک سایر زیرساخت‌ها در‌جهت هماهنگی با استانداردهای مناسب صورت گیرد، اما همین که ورزشگاه را ساختند برایشان کافی بود، در‌حالی‌که به‌نظر می‌رسد تلاشی برای ساخت یک مجموعه استاندارد صورت نگرفته است.
برای خواندن متن کامل گزارش، اینجا را بخوانید.